ساماندهي شهرهاي جلگه‌اي با تأكيد بر رويكرد توسعه ميان‌افزا، مطالعه موردي: شهر بهشهر

در دهه‌هاي اخير با بروز مشكلاتي ناشي از رشد كالبدي فضايي وسيع شهرها مانند كاهش كيفيت زندگي و شاخص‌هاي توسعه انساني، عدم برخورداري كامل شهروندان از خدمات و مسكن، وجود فضاهاي رها شده شهري و متروكه و بافت‌هاي فرسوده در نواحي شهر سبب شده به رويكرد توسعه ميان‌افزا با احياي ظرفيت‌هاي موجود درون شهرها در جهت جلوگيري از تخريب محيط‌زيست و منابع طبيعي، ساماندهي فضايي و كالبدي شهر و استفاده بهينه از اراضي شهري توجه شود. هدف اصلي اين پژوهش نقش رويكرد توسعه ميان‌افزا در ساماندهي شهر جلگه‌اي بهشهر مي‌باشد. اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش، توصيفي –تحليلي است. جامعه آماري پژوهش، مديران و كارشناسان دستگاه‌هاي اجرايي و شهروندان مي‌باشند. با توجه به معيارهاي توسعه ميان‌افزاي، اثرگذاري اين رويكرد در ساماندهي و هدايت اصولي برنامه‌هاي توسعه شهري و عملكرد نهادهاي مديريت شهري در بهبود فضايي – عملكردي و ساماندهي شهري 29 شاخص به‌عنوان چارچوب تحليلي پژوهش در نظر گرفته‌شده است. نتايج حاصل نشان مي‌دهد در بهره‌برداري از ظرفيت‌ها و عرصه‌هاي توسعه دروني شهر بهشهر، تنها به معيارهاي زيست‌محيطي( با ميانگين2.91 و آماره تي 1.21) در برنامه‌هاي توسعه شهري توجه شده و نهادهاي مديريت شهري باديد تك‌بعدي به بهبود شاخص‌هاي زيرساختي(با ميانگين 3.09 و آماره تي 2.54) از ميان ابعاد پنج‌گانه توجه نموده‌اند. همچنين در حوزه  بهبود فضايي – عملكردي و ساماندهي شهري بهشهر، نهادهاي مديريت شهري تنها در توسعه تراكم خالص شهري، استفاده بهينه از زيرساخت‌ها و تسهيلات موجود، توسعه شبكه معابر و شناسايي و بهره‌گيري از ظرفيت‌هاي موجود جهت توسعه دروني داراي عملكرد نسبتاً مطلوب بوده و به وضعيت سرانه‌ها در نواحي شهري و  كاهش فشار توسعه در پهنه‌هاي فضاي سبز توجه چنداني نداشته اند. در نهايت بر اساس نظرات متخصصان شهري، توجه به پهنه‌بندي عملكردي، هزينه‌ها و نيازهاي مالي، تراكم در نواحي شهري، مشكلات از نگاه ساكنين و شهروندان و بهبود زيرساخت‌ها به‌عنوان مهم‌ترين عوامل مؤثر بر توسعه ميان‌افزاي شهر بهشهر تعيين‌شده است.