بررسي كاربرد روش‌هاي نظريۀ زمينه‌اي براي فهم وجوه موضوع طراحي، در آموزش معماري نمونۀ موردي: فهم فضاي ايوان

در پژوهش حاضر كاربرد روش‌هاي مطرح در يكي از انواع راهبردهاي پژوهش، يعني نظريۀ زمينه‌اي، در شناخت موضوع، در حيطۀ آموزش معماري بررسي مي‌شود. سؤال اين است كه «آيا كاربرد روش‌هاي نظريۀ زمينه‌اي مي‌تواند در جهت ارتقاي فهم دانشجويان از موضوع طراحي در كارگاه‌هاي آموزش معماري كارآمد باشد؟». هدف آن است كه با استفاده از اين روش‌ها، توانايي دانشجويان در عبور از ذهنيت‌هاي قبلي‌شان از يك موضوع افزايش يابد و بتوانند به شناخت جامع‌تري از موضوع برسند. اين بررسي در قالب تحليل يك تمرين بر مبناي استفاده از روش‌هاي مذكور و بر محور فهم مصداقي فضاي ايوان طراحي و پيگيري خواهد شد. روش، از حيث هدف، كاربردي و از لحاظ محتوا، توصيفي‌ـ تحليلي و بر مطالعات كتابخانه‌اي و ميداني استوار است. در بخش اول با تحليل محتواي منابع مكتوب سعي مي‌گردد راهكارهاي فهم وجوه موضوعات در نظريۀ زمينه‌اي استخراج شود. در بخش دوم يك تمرين عرضه و بررسي مي‌گردد كه مراحل آن به منظور به‌كارگيري روش‌هاي مذكور طراحي شده است. از خلال مقايسۀ تصور اوليه دانشجويان از ايوان با تصور ثانويه‌اي كه بعد از انجام تمرين از اين فضا براي آن‌ها شكل مي‌گيرد، كاربرد روش‌هاي نظريۀ زمينه‌اي در آموزش معماري امكان‌سنجي مي‌شود. نتايج نشان مي‌دهد تصور دانشجويان از موضوع، بعد از كاربرد روش‌هاي مذكور، بسط يافته و تصحيح و تدقيق شده است. به‌طوري كه توانسته‌اند به وجوه اصلي‌تر موضوع دست يابند.