صلاحيت ديوان بين‌المللي دادگستري در صدور قرار موقت با نگاه موردي بر قضية اوكراين عليه فدراسيون روسيه سال 2017

The Jurisdiction of the ICJ on Indication of Provisional Measures: An Emphasis on Ukraine v. Russian Federation 2017

طولاني شدن دورة زماني ميان اقامة دعوا نزد ديوان بين‌المللي دادگستري و صدور حكم نهايي، احتمال تضييع حقوق و منافع خواهان را مطرح مي‌كند. ازاين‌رو به موجب مادة 41 اساسنامة ديوان بين‌المللي دادگستري، اين نهاد اجازه دارد مبادرت به صدور قرار موقت كند. با عنايت به اينكه قرار موقت معمولاً در همان اوايل جريان رسيدگي از سوي طرفين درخواست مي‌شود و با بذل توجه به اصل عدم صلاحيت دادگاه‌هاي بين‌المللي مگر در صورت ابراز رضايت طرفين دعوا، صدور قرار موقت در مرحله‌اي كه ديوان هنوز صلاحيت خود را احراز نكرده، قابل بحث و تأمل است. بنابراين سؤال اصلي اين است كه ديوان در چه شرايطي صلاحيت خود را در اين مرحله احراز و اقدام به صدور قرار موقت مي‌‌كند. بررسي قوانين و روية مربوط به ديوان و همچنين رويكرد اتخاذي ديوان در قضية اوكراين عليه روسيه در خصوص اجراي كنوانسيون‌هاي سركوب تأمين مالي تروريسم و رفع كلية اشكال تبعيض نژادي، حكايت از اين دارد كه صرف صلاحيت علي‌الظاهر براي صدور قرار موقت كفايت مي‌كند، اما در زمينة شرايط مورد نياز براي صدور اين قرار، ديوان ضابطه و سختگيري خاص خود را اعمال خواهد كرد. بررسي مفهوم صلاحيت علي‌الظاهر و شرايط صدور قرار موقت از اهداف مقالة حاضر است.

Lengthening the period between bringing a claim before the ICJ and making the final decision by this entity might cause prejudice to the rights and interests of the claimant. Therefore, pursuant to Article 41 of the ICJ statute, this entity is allowed to indicate, whenever necessary, provisional measures. Considering provisional measures is often being requested by either party at the early stages of proceedings, and based on the fact that the international courts only have jurisdiction on the basis of consent, the issue of indicating provisional measures when the jurisdiction has not yet been established is open to controversy. The circumstances under which the Court decides to indicate provisional measures are also important. In this regard, it is useful to examine the Court’s approach concerning indication of provisional measures in relation to the application of the International Convention for the Suppression of the Financing of Terrorism and the International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination in Ukraine v. Russian Federation. The investigation of the law and practice of the Court implies that merely prima facie jurisdiction suffices for the indication of provisional measures, but concerning the conditions required, the Court would apply its own criteria and strictness.