فرضيه‌ربايي در منطق ارسطو

Abduction in Aristotle’s Logics

چارلز سندرس پيرس در كنار استنتاج‌هاي منطق ارسطويي به ‌معرفي ‌‌استنتاجي ديگر به‌نام «فرضيه‌ربايي» مي‌پردازد كه از ويژگي‌هاي آن مي‌توان به «در قالب شكل دوم‌ بودن»، «انتاج صغرا» و «تبيين علّي» اشاره كرد. وي تلاش مي‌كند كه در مبحث «اَپَگوگيِ» آنالوطيقاي نخست ارسطو به‌ منشأيي براي فرضيه‌ربايي دست يابد؛ ولي به‌ باور فلورز، او راه را به ‌خطا رفته و مي‌بايست در آنالوطيقاي دوم به دنبال چنين خاستگاهي بگردد. در اين راستا فلورز مدعي مي‌شود كه دو مبحث «قياس تبييني» و «قوه‌ شناختي يا تيزهوشي» در آنالوطيقاي دوم ارسطو مي‌توانند به ‌عنوان منشأيي براي فرضيه‌ربايي معرفي شوند. اما در پايان با روشي توصيفي و تحليلي نشان خواهيم داد كه ادعاي فلورز هم درست نبوده و نمي‌توان اين دو مبحث را به ‌طور كامل با ويژگي‌هاي فرضيه‌ربايي تطبيق داد و مبحثي در منطق ارسطو پيدا كرد كه كاملاً با شاخصه‌هاي فرضيه‌ربايي پيرس همخواني داشته باشد.

Along with the deductions in Aristotle’s logics, Charles Sanders Pierce introduces another deduction called ‘abduction’. Among its features, one can refer to “being in the second form”, “minor deduction”, and “causal explanation”. He attempts to find an origin for abduction in the ‘apagoge’ discussion in Aristotle’s Prior Analytics; but as Florez holds, he has made a mistake and must search for it in the Posterior Analytics. In this regard, Florez claims that the two discussion of “explanatory analogy” and “cognitive faculty or acuity” in Aristotle’s Posterior Analytics can be introduced as an origin for abduction. However, we would show through a descriptive and analytical method that Florez claim is not right and one cannot completely conform them to the features of abduction and find a discussion in Aristotle’s logics that completely corresponds to the parameters of Pierce’s abduction.