اثربخشي آموزش خانواده مبتني بر واقعيت درماني بر همراهي عاطفي، حل مساله و ارتباط زوجين

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش خانواده مبتني بر واقعيت درماني بر همراهي عاطفي، حل مساله و ارتباط در زوجين شهر كرمانشاه اجرا شد. اين مطالعه از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون با گروه كنترل بود. بدين منظور تعداد50 نفر از زوجين به شيوه نمونه گيري خوشه‌اي مرحله‌اي انتخاب شدند و به صورت گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش(25 نفر) و كنترل (25نفر) جايگزين شدند.گروه آزمايش به مدت 10 جلسه هفتگي تحت آموزش با روش مبتني بر واقعيت درماني گلسر قرار گرفتند و گروه كنترل در اين مدت مداخله‌اي دريافت ننمودند. جهت جمع آوري داده ها از پرسشنامه جمعيت‌شناختي و مقياس سنجش خانواده (اپشتاين، بالدوين و بيشاب، 1983) استفاده شد. نتايج تحليل كواريانس چند متغيره نشان داد كه آموزش خانواده مبتني بر واقعيت درماني گلسر بر متغيرهاي وابسته اثر معناداري داشته(01/0p <) و در گروه آزمايش، نمرات همراهي عاطفي، حل مساله و ارتباط زوجين كاهش قابل توجهي داشت. باتوجه به يافته ها مي‌توان نتيجه گرفت كه آموزش خانواده با رويكرد واقعيت درماني گلاسر را مي‌توان در مداخلات مربوط به خانواده درماني و زوج درماني به كار گرفت.