تجربيات زيسته‌ي دانشجومعلمان دانشگاه فرهنگيان از برنامه‌ي درسي رشته‌ي علوم تربيتي

هدف اين مطالعه، بررسي تجربيات زيسته‌ي دانشجومعلمان دانشگاه فرهنگيان از برنامه‌ي درسي رشته‌ي علوم تربيتي است. روش پژوهش، كيفي با رويكرد توصيفي-تفسيري و جامعه‌ي پژوهش شامل دانشجومعلمان رشته‌ي علوم تربيتي است. پانزده نفر از دانشجومعلمان با بهره‌گيري از نمونه‌گيري هدفمند و رعايت اصل اشباع‌شدگي و حداكثر تنوع به‌عنوان نمونه‌ي پژوهشي انتخاب شدند. پژوهش‌گر به‌منظور جمع‌آوري داده‌ها، از روش مصاحبه‌ي عميق و براي تحليل داده‌ها از روش تحليل استقرايي مبتني بر نظام كدگذاري بهره برده است. در اين پژوهش به‌منظور پايايي و اعتبايابي سؤالات مصاحبه و يافته‌هاي پژوهش از روش دلفي، ضريب توافق نمره گذاران و ارجاع نتايج به مشاركت‌كنندگان و روش مسير مميزي استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد، شش مقوله‌ي آسيب‌هاي حوزه‌ي برنامه‌ريزي، محتوايي، كاربرد، روان‌شناختي، آموزشي و زيرساختي، ايجادكننده‌ي آسيب‌هاي برنامه‌ي درسي علوم تربيتي هستند. ناهمساني‌هايي بين برنامه‌ي قصدشده و عملياتي به چشم مي‌آيد. برنامه‌ي پنهان، حاكم بر آموزش‌هاي دانشگاه هست. از متخصصان حوزه‌ي برنامه‌ريزي در تدوين برنامه‌ي درسي به نحو احسن استفاده نشده است؛ واحدهاي درسي مرتبط با حوزه روابط انساني در سازمان‌هاي آموزشي در برنامه‌ي درسي ديده نمي‌شود؛ انعطاف برنامه، كم و تمركزگرايي حاكم است؛ چهار مقوله‌ي كليدي شامل كاربردي‌كردن محتوا و جريان آموزش، كيفيت‌بخشي به جريان ياددهي‌يادگيري، ارزشيابي ميزان تحقق همه‌جانبه‌ي اهداف برنامه‌ي درسي و بازسازي برنامه‌ي درسي، راهكارهاي بهبود برنامه‌ي درسي رشته‌ي علوم تربيتي هستند. لازم هست، واحدهاي بدون كاربرد حذف شده، روش‌هاي آموزشي درجهت پوشش دادن نيازها و اهداف برنامه افزوده شود و بين دروس تئوري و عملي تناسب ايجاد گردد. كيفي و تخصصي‌سازي برنامه‌ي درسي در حوزه‌هاي مختلف در دستور كار قرار گيرد.