بررسي انگارۀ رؤيت خداوند در انديشۀ وهابيان

An Analysis of the Idea of Vision of God based on Wahhabi School of Thought

مكتب وهابيت از مكاتب نوظهور دنياي اسلام است كه مانند ديگر مكاتب، داراي يك منظومۀ فكري است. يكي از مسائلي كه با شدت تمام در منظومۀ فكري وهابيان از آن دفاع مي‌شود، مسئلۀ امكان رؤيت خداوند متعال از سويي، و وقوع آن در قيامت براي مؤمنان از سوي ديگر است. وهابيان در اين مسئله متكي به ادلۀ نقلي هستند. آنچه در اين نوشتار مي‌آيد، بررسي نظريه و ادلۀ آنهاست. براساس مهم‌ترين يافته‌هاي اين تحقيق، نظريۀ وهابيان با ادلۀ عقلي متقن باطل مي‌شود. ادلۀ آنها نيز هرچند گاه به‌لحاظ دلالي قابليت اثبات مدعايشان را دارند، ولي با توجه به مسئلۀ تأثير پيش‌فرض‌هاي يقيني در فهم نصوص ديني، چاره‌اي جز تأويل آن نصوص نيست.

The school of Wahhabism is one of the emerging schools of the Islamic world, which, like other schools, has a system of thought. One of the issues that is strongly proposed in the Wahhabi intellectual system is the possibility of vision of God Almighty on the one hand, and its realization on the day of resurrection for the believers on the other hand. In this matter, Wahhabis have relied on narrated evidences, which this paper examine them. The conclusive rational arguments show that the Wahhabi theory is invalid. Although their arguments sometimes have the ability to prove their claims in terms of semantics, but considering the problem of the effect of certain assumptions on the understanding of religious texts, there is no choice but to interpret those texts.