مقايسه اثربخشي زوج‌ درماني رفتاري التقاطي و درمان تلفيقي طرح‌واره مبتني بر پذيرش و تعهد بر رضايت زناشويي زنان مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

زمينه و هدف: مولتيپل اسكلروزيس، يك بيماري نورودژنراتيو پيش‌رونده است. برخورداري از رضايت زناشويي، شاخصي مهم در پيش آگهي مطلوب درماني در اختلالات عصب روان شناختي پيش رونده مي باشد. هدف از پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي زوج ‌درماني رفتاري التقاطي و درمان تلفيقي طرح‌واره مبتني‌بر پذيرش و تعهد بر رضايت زناشويي زنان مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس بود. مواد و روش‌ها: در يك كارآزمايي مقدماتي تصادفي، طي نيمه دوم سال 1398، 42 بيمار زن مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس و همسران شان، با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و با استفاده از روش تصادفي‌سازي بلوكي در قالب دو گروه درماني و يك گروه كنترل تخصيص يافتند. دو گروه درماني به مدت 10 جلسه 90 دقيقه‌اي هفته‌اي يك بار تحت يكي از درمان‌هاي زوج‌ درماني رفتاري التقاطي و تلفيقي طرح‌واره مبتني‌بر پذيرش و تعهد قرار گرفتند و گروه كنترل در ليست انتظار قرار گرفت. پرسش‌نامه رضايت زناشويي انريچ (1998) در سه برهه زماني پيش‌آزمون، پس آزمون و پيگيري توسط شركت‌كنندگان تكميل شد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل كواريانس و اندازه‌گيري‌هاي مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج اوليه نشان داد كه هر دو درمان نسبت به گروه كنترل، اثربخشي معناداري بر شاخص رضايت زناشويي بيماران ايفا كردند كه تا مرحله پيگيري سه ماهه پايدار ماند (P 0/05 ). علاوه براين، نتايج ثانويه نشان داد كه تفاوت معناداري بين اثربخشي دو درمان وجود ندارد (P 0/05).  نتيجه‌گيري: يافته هاي اين مطالعه مي تواند در طرح‌ريزي چشم‌انداز مداخلات درماني در بيماران مبتلا به اختلالات نورودژنراتيو با كاربست هاي باليني همراه باشد.