اتانازي از منظر وظيفه‌گرايي شهودباور

اتانازي، از جمله مسائل مطرح در مراقبت هاي پايان حيات است. بسياري از انسان ها خواهان آن هستند كه در پايان عمر خود، درد و رنجي نبينند و سربار ديگر اعضاي خانواده خويش نباشند. در كنار اين افراد، پزشكان زيادي مي كوشند تا مرگ راحت و آرامي براي آن‌ها مهيا كنند. اكنون بعضي از اَشكال اتانازي، در شماري از كشورهاي جهان به‌صورت قانوني در حال انجام اند يا روند قانوني‌شدن را طي مي‌كنند؛ البته اتانازي مخالفان بسيار جدي اي نيز دارد. در ميان بررسي هاي پزشكي، فقهي، حقوقي و غيره، تحليل اخلاقي اتانازي جايگاه ويژه‌اي دارد. اين مقاله، اتانازي را از منظر وظيفه گرايي شهودباور، با توجه به پاره اي از مهم‌ترين اصول و مباني اخلاقي ديويد راس كه يكي از تأثيرگذارترين فيلسوفان در حوزۀ اخلاق است، مورد مداقه قرار داده است تا روايي انواع مختلف آن را بررسي كند؛ اصولي نظير وفاداري، نيكوكاري، خوداصلاح گري و صدمه‌نزدن به ديگران در نگاه راس، از مهم‌ترين اصول معارض اتانازي هستند. در اين بررسي نشان داده شده كه صرفاً اتانازي منفعل داوطلبانه و تجويز دارو براي تسكين درد را مي توان بر پايۀ اصول و مباني وظيفه گرايي شهودباور مجاز دانست.