ارائه الگويي براي تحليل و مديريت توسعه ورزش خانوادگي در ايران

هدف از پژوهش حاضر ارائه الگويي براي تحليل و مديريت توسعه ورزش خانوادگي در ايران بود. روش تحقيق از نوع تحقيقات كيفي با رويكرد اكتشافي و سيستماتيك انتخاب شد. جامعه آماري شامل دو بخش جامعه انساني (مديران، اساتيد، مربيان، و ...) و جامعه اطلاعاتي (كتاب‌ها، مقالات، اسناد، رسانه‌ها، و ...) بود. نمونه گيري به تعداد قابل كفايت بر مبناي رسيدن به اشباع نظري به صورت قضاوتي انجام شد (19 نفر و 84 نسخه). ابزار پژوهش شامل مطالعه كتابخانه‌اي و مصاحبه‌هاي اكتشافي چارچوب‌دار بود. روايي ابزار براساس اعتبار حقوقي و علمي نمونه آماري، نظر خبرگان و ضريب توافق بين مصححان كدگذار ارزيابي و تاييد گرديد. جهت تحليل داده‌ها از روش كدگذاري چندمرحله‌اي و رويكرد تحليل سيستمي استفاده شد. چارچوب پژوهش شناسايي شده شامل چهار منظر كلي؛ ظرفيت‌هاي خانوادگي براي مشاركت ورزشي (5 بُعد و 16 مولفه)، ظرفيت‌هاي اكوسيستمي توسعه ورزش خانوادگي (5 بُعد و 20 مولفه)، سازوكارهاي مشاركت ورزشي خانوادگي (6 بُعد و 26 مولفه) و پيامدهاي توسعه مشاركت ورزشي خانواگي (4 بُعد و 17 مولفه) بود. ماهيت ارتباط بين متغيرها در مدل براساس روابط علي – معلولي و تحليل سيستمي مشخص شده است. همچنين چالش‌ها و راهكارهاي توسعه ورزش خانوادگي متناسب با چارچوب مدل تعيين گرديد.بر اساس يافته هاي پژوهش مي توان گفت توسعه ورزش خانوادگي از تعامل نظامند و برآيند مؤلفه هاي دو منظر خانواده و اكوسيستم در فرايند مشاركت ورزشي شكل مي گيرد و هدف نهايي دستيابي به توسعه پايدار ورزش شهروندي و سلامت اجتماعي با محوريت نهاد خانواده است.