تاثير تمرين استقامتي بر استرس اكسيداتيو ناشي از ايسكمي در قلب موش هاي صحرايي نر

زمينه و هدف: تمرينات منظم ورزشي احتمال بروز بيمارهاي قلبي و عروقي را كاهش مي دهد. دراين زمينه انتخاب نوع و شدت تمرين به عنوان الگـويي مناسب براي اثرگذاري هر چه بيشتر ضروري مي باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسي اثر 8 هفته تمرين استقامتي فزاينده بر استرس اكسيداتيو ناشي از ايسكمي در قلب موش هاي صحرايي نر سالم بود.روش كار: در اين مطالعه 32سرموش صحرايي دوماهه نژادويستار درمحدوده ي وزني 20±220 استفاده شد. موش ها پس از يك هفته سازگاري با محيط جديد، به طورتصادفي به چهارگروه 8 تايي: 1- گروه كنترل 2- گروه ايزوپرترنول3-گروه استقامتي 4- گروه استقامتي+ايزوپرترنول تقسيم شدند. گروه هاي تمرين استقامتي و تمرين استقامتي+ايزوپرترانول به مدت 8هفته تمرين استقامتي فزاينده اجرا كردند. رت ها ايزوپروترنول (دوز 85 ميلي گرم /كيلوگرم ) را به صورت 2 روز متوالي و به صورت درون صفاقي دريافت كردند. سپس فعاليت آنزيم هـاي سوپراكـسيد ديـسموتاز، گلوتـاتيون پراكسيداز، كاتالاز و مالون دي آلدئيد با استفاده از كيت هاي اختصاصي اندازه گيري شدند.يافته ها: نتايج نشان داد، ايسكمي قلبي باعث كاهش معنادار ميزان آنزيم هاي آنتي اكسسيداني و افزايش پراكسيداسيون ليپيدي نسبت به گروه كنترل و ورزش شد، در حالي كه هشت هفته تمرين استقامتي قبل از ايسكمي باعث افزايش فعاليت آنزيم هاي آنتي اكسيداني و كاهش مالون دي آلدئيد نسبت به گروه ايسكمي گرديده است. نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد، تمرين استقامتي از طريق كاهش استرس اكسيداتيو مي تواند در برابر آسيب هاي ناشي از ايسكمي اثر درماني داشته باشد و اختلالات ناشي ازايسكمي قلبي را كاهش مي دهد.