حسن‌نيت آييني طرفين داوري (مطالعه تطبيقي در حقوق ايران و انگليس)

Procedural good faith of arbitration parties in England and Iranian Law

در دنياي كنوني، ارجاع دعاوي به داوري به‌عنوان يكي از شيوه‌هاي حل و فصل اختلاف، ضرورتي انكار‌ناپذير است. با‌ توجه به برخي خلاءها در نظام حقوقي ايران به نظر مي‌رسد، تقويت اين نهاد به پشتيباني ابزارهاي حقوقي ديگري نياز دارد كه يكي از مهم‌ترين آن‌ها اصل حسن‌نيت است. از آن‌جا كه در حال حاضر معيار مشخصي براي رفتار توأم با حسن‌نيت در قوانين داوري كشورمان ارائه نشده است. اين مقاله با تدقيق در اصول دادرسي عادلانه، معيارها و عواملي مانند «پاكدستي، خودداري از رفتار متناقض، ارائه به موقع اسناد و پرهيز از كتمان ادله» را به عنوان استانداردهاي سنجش رفتار طرفين در مقام تعهد به حسن‌نيت و استمرار آن در طول جريان داوري، معرفي مي‌نمايد. حسن‌نيت آييني ناظر به اجراي صحيح اصول حاكم بر آيين داوري است بنابراين داور و طرفين را به سمت اثربخشي داوري سوق مي‌دهد. دراين نوشتار با بررسي قوانين مرتبط با داوري در حقوق انگليس و ايران و رويه‌هاي قضايي، اين استانداردها را با استفاده از روش توصيفي_ تحليلي بررسي نموده و به تعهدات طرفين داوري از اين حيث و رويكرد نظام حقوقي انگليس و ايران پرداخته شده است.

In current world, cases referring to arbitration as means of resolving dispute is an undeniable necessity. Due to some deficiencies in Iranian legal system, strengthening this institution seems to require protective of other legal instruments; one of the most important of which is the principle of good faith. Since currently there is no specific criterion for behaviors with good faith in Iranian arbitration laws of our country. This article by examining the principle of fair trial, introduces criteria and factors such as "Clear Hand, Prohibition of inconsistent behavior, Timely production of documents, Prohibition of Evidence hiding" as standards for measuring the parties behavior in obligation to good faith and continuity during the arbitration proceeding. Procedural of good faith concerns proper enforcement of principles of arbitration. Therefor it leads the arbitrators and the parties to the effectiveness of arbitration. In this article by investigating the laws related to arbitration in English and Iranian law and judicial proceeding, analyzes these standards using descriptive-analytic method and the obligation of arbitration parties in this regard and English and Iranian legal system approaches has been examined.