بررسي و شناخت خصوصيات كمي و كيفي نخاله هاي ساختماني و عمراني شهرستان گرگان و امكان سنجي مالي بازيافت آن

Investigation of Quantitative and Qualitative Characteristics of Construction and Civil Waste in Gorgan and its Financial Feasibility of Recycling

عدم مديريت مناسب مواد زايد ساختماني مي تواند اثرات مخرب محيط زيستي، اقتصادي و اجتماعي ايجاد نمايد، به همين دليل بررسي كميت، كيفيت و توجيه اقتصادي پردازش نخاله ها حايز اهميت است. جهت برآورد كمي نخاله هاي شهرستان گرگان در سال 1394 از دو پارامتر «تعداد تخليه و بار ماشين» استفاده شد. همچنين امكان سنجي مالي با استفاده از روش ارزش خالص فعلي و نقطه سربه سر مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج آناليز كمي نشان داد كه به طور متوسط روزانه 264 تن و در طول سال 96861 تن نخاله ساختماني در محل هاي دفع تخليه مي شود. بيشترين درصد تركيب نخاله در هزارپيچ مربوط به خاك با %5/33 و كمترين آن چوب با 1% است. امكان سنجي مالي احداث مركز پردازش نخاله در گرگان نشان داد كه پردازش نخاله توليدي در اين شهرستان از نظر اقتصادي توجيه پذير نيست، اما اگر علاوه بر شهرستان گرگان، نخاله هاي چهار شهر مجاور نيز پردازش شوند، در اين صورت طرح از نظر اقتصادي قابل قبول است. در اين حالت ارزش خالص فعلي پس از نه سال و يازده ماه به نقطه سر به سر رسيده و بعد از اين زمان سودآوري آغاز مي شود. بنابراين، مي توان نتيجه گرفت با تجميع نخاله ها، بازيافت آنها توجيه پذير خواهد بود. علاوه بر اين، پردازش نخاله توليدي باعث سودآوري مالي، كاهش آلودگي هاي محيط زيست، كاهش فشار افكار عمومي و در نهايت توسعه پايدار منطقه خواهد شد.

Lack of proper management of construction wastes can have devastating environmental, economic and social effects, so it is important to examine the quantity, quality and economic justification of waste processing. In order to quantitatively estimate the construction wastes of Gorgan, a city in north east Iran in the year 1394, two parameters including “number of unloads” and “car load" were used. Financial feasibility was also assessed using Net Present Value and Break-Even Point method. The results of quantitative analysis showed that an average of 264 tons per day summing up to a yearly 96861 tons of construction waste are dumped in landfills. Soil with 33.5% comprised the highest percentage of construction wastes and the lowest was wood with 1%. The financial feasibility analysis of establishing a center for construction wastes processing in Gorgan did not justify it economically. However, if in addition to Gorgan, the construction wastes of four neighboring cities are also processed, then the plan becomes economically acceptable. In this case, the net present value reaches Break-Even Point after nine years and eleven months, after which it becomes profitable. Therefore, accumulation of construction wastes of the four neighboring cities justifies the recycling plan. In addition, this practice will lead to financial profitability, reduce environmental pollution and the pressure of public opinion and ultimately will help moving towards the sustainable development of the region.