بررسي قابليت اذن در ايجاد حق براي ماذون

اذن كه اصولاً سبب حصول اباحه براي مأذون مي‌شود، داراي ماهيت متزلزلي است كه با رجوع آذن (در فرض فقدان شرط عدم رجوع)، و در هر صورت با فوت يا حجر احد طرفين (آذن/مأذون) از بين مي‌رود؛ حال آنكه در برخي از موارد لازم است كه اذن، ملازم با وصف بقاء باشد و به سادگي مرتفع نشود تا زوال آن موجب تضرر مأذون نشود. با تتبع در مواد قانون مدني و آراء علماي حقوق و فقه اين مهم نمايان گشت كه اذن اين قابليت را داراست كه بتواند براي مأذون، حق نيز ايجاد نمايد. از ويژگي‌هاي مهم چنين اذني مي‌توان به مواردي همچون: عدم توانايي آذن در بر هم زدن آن، عدم زوال اذن اعطايي به واسطۀ فوت و حجر طرفين، قابليت انتقال قهري و اختياريِ حق ايجادشده و... اشاره كرد. شناسايي چنين تأسيسي مستلزم آن خواهد بود كه اذن، حداقل در مواردي كه ايجاد حق مي‌نمايد، عمل حقوقي فرض شود؛ والّا واقعه حقوقي‌انگاري اذن با پذيرش موجد حق بودن آن، غير قابل جمع خواهد بود.