از خريد كارخانه تا طراحي كارخانه: مورد كاوي دو سرمايه گذاري صنعتي مشترك سازمان گسترش و نوسازي صنايع در صنعت غذايي در دوره‌هاي قبل و بعد از انقلاب

تمركز بر تجربه زيسته افراد و سازمان ها يكي از روش‌هاي مناسب براي فهم شكست ها و موفقيت هاي تاريخي در حوزه همكاري‌‌هاي فناورانه و صنعتي است. بر اين اساس، در اين پژوهش با تمركز بر داده هاي حاصل از مصاحبه هاي نيمه ساختار يافته مبتني بر تجربه زيسته آقاي داريوش محجوبي كه يكي از مديران پروژه پيشين سازمان گسترش و صنايع نوسازي ايران در هر دوره قبل و بعد از انقلاب بوده اند و در پروژه هاي مرتبط با سرمايه گذاري هاي مشترك سازمان گسترش و نوسازي صنايع ايران حضور فعالي داشته اند مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج  مورد كاوي دو تجربه متفاوت ايشان در سرمايه گذاري مشترك قبل و بعد از انقلاب در صنعت غذايي نشان مي‌دهد كه نگاه به مفهوم فناوري در همكاري‌هاي فناورانه با طرف خارجي و هدف سياستگذار از همكاري (توسعه توانمندي‌هاي فناورانه داخلي يا استفاده از ظرفيت داخلي) نقش مهمي در نتايج و دستاوردهاي همكاري دارد.  بر اين اساس، در شرايطي كه نگاه در همكاري فناورانه و صنعتي به جاي صرف وارد كردن تجهيزات و بهره برداري از آنها به روابط بخش‌هاي مختلف فرايند توليد و جريان نيازهاي موجود در آن واحد صنعتي يا كارخانه تغيير يابد و در نهايت به تسلط بر طراحي كارخانه منجر خواهد گردد، نتايج بهتري از منظر اثربخشي همكاري‌هاي فناورانه به دست مي‌آيد. بر اين اساس در صنعت غذايي رويكرد كليد در دست قبل از انقلاب، ايران را به واردكننده تجهيزات تبديل كرده بود. اما تجربه پروژه شير سنندج بعد از انقلاب و تسلط بر طراحي فرايند امكان مديريت پروژه مطابق نيازهاي بومي را فراهم مي‌كند.