اثر رژيم‌هاي مختلف آبياري بر تجمع برخي اسموليت‌هاي سازگار و فعاليت آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيدان در گياه كينوا

كمبود آب باعث ايجاد محدوديت شديد زيست‌محيطي جهت توليد گياهان زراعي مي‌شود. گياه كينوا با توجه به توانايي رشد تحت شرايط نامساعد محيطي و ارزش غذايي بالاي آن در سال‌هاي اخير توجه ويژه‌اي را به خود جلب كرده است. اين آزمايش به‌منظور بررسي تاثير دور آبياري و سطوح مختلف آبياري روي كينوا در سال 1398 در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه كردستان واقع در دشت دهگلان به‌صورت كرت‌هاي خرد شده در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي در 3 تكرار اجرا شد. چهار دور مختلف آبياري شامل 4، 8، 12 و 16 روز آبياري به‌عنوان فاكتور اول و چهار سطح آبياري شامل آبياري كامل (100% نياز آبي گياه)، 75%، 50% و 25% نياز آبي گياه به‌عنوان فاكتور دوم در نظر گرفته شد. نتايج حاصل از مطالعه نشان داد با كاهش آب در دسترس گياه و افزايش فاصله دور آبياري محتواي پرولين، گليسين بتائين، كربوهيدرات‌هاي محلول و نامحلول و فعاليت آنزيم پراكسيداز و كاتالاز افزايش يافت اما عملكرد دانه كاهش يافت. افزايش فاصله دور آبياري از 4 به 16 روز عملكرد دانه را 44.84% كاهش داد، همچنين عملكرد دانه گياهاني كه به ميزان 25% نياز آبي، آبياري شده بودند در مقايسه با شرايط شاهد 56.47% كاهش نشان داد.