تأثير مرگ‌انديشي بر زندگي‌اصيل در انديشه هايدگر

تحقيق حاضر متمركز بر بررسي موضع هايدگر در قبال تأثير مرگ‌انديشي بر زندگي اصيل و نسبت ميان مرگ، زندگي و اصالت است. براي نيل به اين هدف از روش توصيفي تحليلي استفاده شد. دغدغه‌ي هايدگر پرسش از هستي با تحليل بنيادين دازاين به‌مثابه‌ي زندگي محض در ساحت هستن به‌سوي مرگ است. انديشيدن به مرگ بافهم ايستاده در نيست بودن دازاين و همچنين ساير مفاهيم بنيادي ازجمله اضطراب، وجدان و اصالت پيوند عميق دارد. رهايي از ابتذال زندگي روزمره مبتني بر نقطه‌ي عطف انتخاب وجه اصيل دازاين، يعني مرگ است. مرگ عنصر فهم دازاين و وجدان نيز عنصر فهم اصالت در زندگي است. در اين ميان اضطراب پيش شرط اصالت و كاشف حجاب مرگ است. در تفكر هايدگر، جستجوي وجه اصيل دازاين با اتكا به مرگ و تاكيد بر انتخاب فردي به دور از وجدان نااصيل كسان مشهود است. بنابراين، در هوش ستبر او، مرگ‌انديشي از واجب‌ترين امور در ساخت زندگي اصيل است. اما رويكرد او نسبت به مرگ‌ به‌منزله‌ي آغاز يا پايان زندگي، پديده‌ي اصالت در دنيا يا آخرت و همچنين زندگي اصيل در اينجا يا آنجا، زمينه‌ساز نگاهي متفاوت به سنت متافيزيكي گذشتگان است.