تفسير هايدگر از فرونسيس در كتاب سوفيست افلاطون با نگاهي به كتاب هستي و زمان

هايدگر در كتاب سوفيست افلاطون، به تفسير كتاب ششم اخلاق نيكوماخوس ارسطو و به ويژه مبحث فرونسيس پرداخته است. وي در اين كتاب به پنج نحوه‌ي كشف و گشودگي دازاين يعني اپيستمه، تخنه، سوفيا، نوس و فرونسيس مي‌پردازد. وي «اپيستمه و سوفيا» را از سنخ نحوه‌ي معرفتي و «فرونسيس و تخنه» را از سنخ نحوه‌ي حساب‌گر نفس دازاين دانسته است. در واقع هايدگر پنج فضيلت عقلاني ارسطو را به عنوان نحوه‌هاي كشف و گشودگي دازاين معرفي مي‌كند. وي سوفيا را به عنوان بالاترين نحوه‌ي معرفتي و فرونسيس را به عنوان بالاترين نحوه‌ي حساب‌گر دانسته است. لازم به ذكر است كه هايدگر در نهايت فرونسيس را به جهت توجه در عمل به عنوان بالاترين نحوه‌ي كشف و گشودگي دازاين معرفي نموده است. از سوي ديگر در كتاب هستي و زمان در مباحث مربوط به دازاين و بويژه مناسبات دازاين با دازاين‌هاي ديگر، مي‌توان به فرونسيس به عنوان نحوه‌اي از وجود دازاين پي برد. در واقع نحوه‌ي وجود اگزيستانسيال دازاين همان نحوه وجود فرونتيك است. نكته قابل توجه در نوشتار حاضر اين است كه هايدگر در كتاب سوفيست افلاطون همان تفسيري را از فرونسيس ارائه داده كه در كتاب هستي و زمان وي قابل برداشت است. در واقع هايدگر براي بيان فرونسيس به وجود اگزيستانسيال دازاين اشاره و در نهايت نحوه رفتار اصيل را در عمل بر اساس نداي وجدان دانسته است؛ همان چيزي كه در سوفيست افلاطون به عنوان وجدان فراموش نشدني تعبيه شده است.