ويتگنشتاين: نظرية تصويري گزاره

Wittgenstein:Picture Theory of Proposition

در اين مقاله مطابق ترتيب بندهاي تراكتاتوس، ابتدا به شرح مختصري از هستي شناسي ويتگنشتاين خواهيم پرداخت. ويتگنشتاين در حوزة هستي‌شناسي، بحث خود را با امر واقع آغاز مي‌كند و سپس براي وضوح بخشيدن به اين مفهوم، از مفاهيم حالات ‌امور و اشياء مدد مي‌گيرد. در حوزه معناشناختي نيز - در پي ارائة يك نظرية معنا- با يك شرح كلي دربارة تصويرگري آغاز مي‌كند و به دنبال آن به بررسي گزاره مي‌پردازد و در نهايت تحليل خود را با بكارگيري مفاهيم گزاره‌هاي پايه و اسامي، كامل مي‌كند. در نگاه ويتگنشتاين، همواره ميان دو ساحت زبان (انديشه) و ساحت جهان تناظر برقرار است و تنها در اين صورت است كه مي توان از معناداري گزاره‌ها سخن به ميان آورد. در اين مقاله، تلاش مي‌شود با تكيه بر آموزه‌هاي ويتگنشتاين در دو حوزة هستي‌شناسي و معناشناسي، به بررسي آراء وي پرداخته و نسبت ميان اين هر دو را مورد كنكاش قرار دهيم.

In this paper, I will first introduce the ontological view of Wittgenstein as it appears in the Tractatus. He starts his ontological discussion with the discussion of facts, which he then clarified by appealing to the notions of state of affairs and simple objects. I will then discuss his semantic view, which is based on his Picture Theory of Language, which brings in the notion of propositions. In such an analysis, he appeals to the notion of basic or elementary propositions and names. In his view, there is an isomorphic relationship (actually correspondence) between the logical structure of language (and its mental counterpart, thought) and the world. It is only in such a relation which a proposition can gain any meaning, or Sense. In this paper, I will investigate the relationship between the early Wittgenstein's ontological and semantic views and the way these views are related to other basic logical ideas in the Tractatus.