تخمين سن بقاياي انساني با استفاده از سيستم دنداني (مروري بر روش هاي تخمين سن در انسان شناسي دنداني)

Age Estimation of Human Remains Using Dental System (A review of age estimation methods in dental anthropology)

تخمين سن بقاياي انساني يكي از دشوارترين مسائل باستان زيست­ شناسي است چرا كه افراد داراي سن تقويمي يكسان سن زيستي متفاوتي را نشان مي­ دهند. استفاده از دندان ها براي تخمين سن، هم به دليل پايداري بيشتر دندان ها در بافت هاي باستان شناختي و هم به دليل قابليت تغييرات سيستم دنداني با افزايش سن، بسيار مورد كاربرد و توجه است. بسياري از روش هاي مدرن مورد استفاده در پزشكي قانوني بر مبناي ايجاد برش در دندان‌ها و مشاهدات بافت­ شناسي است كه به دليل تخريب دندان ها، در نمونه هاي باستان‌شناختي قابل اجرا نيستند. در اين مقاله ضمن بررسي روش هاي غير مخرب استفاده از دندان ها در تخمين سن بقايا، به محاسن و معايب هر روش نيز اشاره مي شود. هدف اين مقاله مرور روش هاي تعيين سن از روي دندان­ ها براي افراد نابالغ با بررسي" تكامل سيستم دنداني" و براي افراد بالغ با بررسي" تحليل فيزيولوژيك بافت‌هاي دنداني" است. به دليل ماهيت منظم زمان شكل­ گيري و رويش دندان ­ها ،" تكامل دنداني" گسترده ­ترين روش استفاده براي تخمين سن بقاياي افراد نابالغ است. رد پاي افزايش سن را مي­ توان در سه روند متفاوت تكامل سيستم دنداني «كلسيفيكاسيون»، «رويش دندان ها » و «بسته شدن كامل انتهاي ريشه» در جداول و نمودارهاي از پيش تهيه شده بررسي نمود.با رويش دندان دائمي سايش آن آغاز مي‌شود. فراگير بودن سايش در يك جمعيت، تابعي از افزايش سن است و مي ­تواند در تخمين سن استفاده شود. ادامه تشكيل عاج ثانويه نيز يك پاسخ زيستي به افزايش سن است. با افزايش سن مساحت پالپ به تدريج به دليل ادامه رسوب عاج ثانويه كوچك­تر مي­ شود. اندازه­ گيري روند اين كاهش با استفاده از عكس ­هاي راديولوژي به عنوان يك نشانگر در تخمين سن مورد استفاده قرار مي ­گيرد. نيمه شفاف شدن انتهاي ريشه دندان­ ها نيز با افزايش سن در بالغين ارتباط داردو اندازه ­گيري طول آن با دقت مناسبي قابل انجام است. گرچه در نمونه هاي باستان شناختي هنوز به بررسي بيشتري نياز دارد.

Although estimation of age at death is an essential part of reconstructing information from the skeletal material, it is one of the most difficult and controversial investigation in bioarcheology, because individuals of the same chronological age can show different biological age. Among the various methods used, estimating the age by the teeth, because of both their more stability in archaeological contexts and their ability to change with age, is very attentive and applicable. Even though many of modern methods are used in forensic science are based on tooth sections and histological examinations which are not appropriate in archaeological samples due to tooth destruction. In this article besides introducing and discussing the nondestructive methods of using teeth in estimating the age of human remains, the advantages and disadvantages of each method are mentioned. purpose of this paper is to review the methods of dental age estimation for subadults by studying “tooth development” and for adults by observing “physiological degenerations”. Because of the regular formation and eruption times for teeth, dental development is the most widely used technique for ageing subadult remains. Based on this assumption, a graphic summary of data on dental development has been provided which contains all of the calcification, eruption and root completion times. Since a permanent tooth erupts, it begins to wear. If the rate of wear within a population is fairly homogeneous it follows that the dental wear is a function of age. As teeth age, formation of secondary dentine reduces the coronel height and width of the pulp cavity. Some researchers used this to radiographs of adult individuals and have been able to obtain accurate results. Other studies have shown that apical translucency of tooth roots correlates with adult age, but applications of the technique have shown it to be less useful than other methods.