انباشتگي فلزات جيوه و روي در عضله چهار گونه ماهيان درياي خزر (مطالعه موردي: سواحل محمودآباد-نوشهر)

امروزه افزايش جمعيت، توسعه صنايع مختلف و گسترش مناطق كشاورزي باعث ورود حجم بالاي آلاينده ­هاي مختلف به ­ويژه فلزات سنگين به محيط­ هاي آبي گرديده است. از اين ­رو در اين مطالعه به بررسي ميزان جيوه و روي در ماهيان مصرفي Mugil cephalous Linnaeus، Rutilus frisii kutum، Cyprinus carpio و Sander lucioperca از سواحل جنوبي درياي خزر محدوده محمودآباد تا نوشهر در فصل زمستان 1396 پرداخته شد. از هر گونه ماهي تعداد 10 نمونه به ­صورت تصادفي صيد و جهت آناليز فلزات استفاده شد. به­ منظور سنجش جيوه از دستگاه مركوري آناليزر پيشرفته و براي سنجش روي از دستگاه جذب اتمي شعله استفاده گرديد. بيش ­ترين ميزان فلز جيوه در بافت عضله ماهي سوف با 0/68 ميكروگرم بر گرم وزن خشك و كم ­ترين ميزان آن با 0/03 ميكروگرم بر گرم وزن خشك در ماهي كفال اندازه گيري شد و در مورد فلز روي نيز بيش ­ترين ميزان در ماهي سوف 67/66 ميكروگرم بر گرم وزن خشك و كم­ ترين ميزان در ماهي كپور 48/68 ميكروگرم بر گرم وزن خشك اندازه گيري شد. هم­ چنين نتايج نشان داد كه فردي با وزن بدني معادل 70 كيلوگرم، فقط 10 گرم در روز يا 1/3 وعده در ماه مي­ تواند از ماهي سوف استفاده كند. به ­طوركلي نتايج نشان داد كه تجمع فلزات در سوف كه گونه ­اي با رژيم غذايي گوشت­ خواري است نسبت به گونه­ هاي كپور كه گونه ­هاي بنتوپلاژيك هستند به ­ميزان بيش ­تري مشاهده شد و براساس ميزان جيوه در بافت عضله ماهي سوف، در اين گونه محدوديت مصرف مشاهده شد.

no abstract