عنوان مقاله :
هزليات سنايي در بستر مناسبات سياسي و اجتماعي در حديقه الحقيقه
عنوان به زبان ديگر :
Sanai's satires in the context of political and social relations in Hadiqah al-Haqiqah
پديد آورندگان :
آذرنيا، قدرت اله دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم و تحقيقات - گروه زبان و ادبيات فارسي، تهران , آذر، اسماعيل دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم و تحقيقات - گروه زبان و ادبيات فارسي، تهران
كليدواژه :
سنايي , حديقه الحقيقه , هزل تعليم , اوضاع سياسي اجتماعي
چكيده فارسي :
بخشي از اشعار سنايي هزل و هجو است كه در آن، گروه هاي مختلف اجتماعي سرزنش شده است. اين بخش از اشعار وي گاهي از دايره ي ادب و نزاكت خارج مي شود و با هنجار شكني هدفي را دنبال مي كند. اين پژوهش به روش توصيفي و تحليلي، بستر ها، علل و عوامل رويكرد سنايي به اين نوع شعر را بررسي و با ارايه ي شواهد و مستندات از آثار وي، ادعاي تعليمي بودن نوع ادبي هزل و ميزان رسيدن به هدف را تحليل مي كند. با توجه به اينكه سنايي شاعري متشرع و مقيد به اصول اخلاقي بود، بكارگيري واژگان، مفاهيم و حكايات خلاف مبادي ادب بايد توجيحي داشته باشد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه اوضاع سياسي، اجتماعي، اخلاقي جامعه سنايي را به هزل گويي واداشته است تا در قالب هزل، كج انديشي‌ها و كاستي‌ها، خطاهاي فردي، اجتماعي ، اخلاقي و ابن الوقت بودن مردم را آشكار كند و تذكر دهد. در برخي از اين هزل ها همانند هزل شاعران سيم پرست، صوفيان و علماي مكار و فرصت طلب، از جهت آشكار ساختن زواياي تاريك اعمال آنان، مي توان تعليمي بودن هزل پذيرفت.
چكيده لاتين :
It is part of Sanai's satirical poems in which various social groups are blamed. This part of his poems sometimes goes beyond the circle of politeness and decency and pursues a goal by breaking the norm. This descriptive and analytical study examines the contexts, causes and factors of Sanai's approach to this type of poetry and analyzes the claim that Hazel's literary type is educational and the extent to which it is achieved by providing evidence and documentation of his works. Given that Sanai was a religious poet and bound by moral principles, the use of words, concepts and anecdotes contrary to the principles of literature should be justified. The findings of the study show that the political, social, and moral situation of the Sana'i community has led to jokes in order to expose and point out the individual, social, moral, and immorality of the people in the form of jokes, biases and shortcomings. In some of these jokes, such as the jokes of pious poets, Sufis, and cunning and opportunistic scholars, in order to expose the dark corners of their actions, one can accept that the joke is educational.
عنوان نشريه :
تاريخ ادبيات
