كليدواژه :
جامعه پذيري , ساختار , توسعه , سياست خارجي ايران
چكيده فارسي :
نخستين مجراي جامعه پذيري بين المللي «سياست خارجي» است. متوليان سياست خارجي از طريق عرضه هنجارهاي بين المللي در مجامع داخلي و با هدف دروني سازي آن ها دولت متبوعشان را به سوي «اجتماعي شدن» سوق مي دهند. مهم ترين نتيجه جامعه پذيري بين المللي تسريع فرايند توسعه است. از علل ساختاري اجتماعي شدن يا غيراجتماعي شدن دولت ها «سياست خارجي» است؛ زيرا ساخت سياست خارجي مجموعه اي از بايدونبايدها، اصول و قواعد معرفتي براي كارگزاران پيرامون نظام بين الملل تعريف مي كند كه اين گزاره ها مي توانند عامل يا مانع پرورش اجتماعي دولت باشند. ايده پيوند جامعه پذيري بين المللي و توسعه با محوريت سياست خارجي كه روزنه اي جديد در مطالعات توسعه است، در مقاله پيشرو با مطالعه موردي ايران به بحث گذاشته مي شود. اينكه «ساخت سياست خارجي ج.ا.ايران چه نسبتي با جامعه پذيري بين المللي و توسعه دارد؟» پرسش اصلي ماست. در اين راستا از نظريه سازه انگاري و روش تفهمي استفاده شده است. سياست خارجي ايران در تبيين معرفت شناختي ما داراي سه ساحت است: ساحت مذهبي (نفي سلطه، دعوت، حمايت از مسلمانان و امت واحده)؛ ساحت انقلابي (غرب ستيزي، آمريكاستيزي، صدور انقلاب و تغيير نظام بين الملل)؛ ساحت مدرن (عدم مداخله، همزيستي مسالمت آميز، عضويت در سازمان هاي بين المللي و پايبندي به حقوق بين الملل). ساحت هاي اجتماعي مذكور به ترتيب سه گونه جامعه پذيري توسعه آفريده اند: «جامعه پذيري بين المللي مذهبي» (فراتوسعه گرا)؛ «جامعه پذيري بين المللي انقلابي» (ضدتوسعه)؛ «جامعه پذيري بين المللي ابزاري» (توسعه گرا). در اين سال ها ساختارهاي انقلابي و مذهبي بر ساختار مدرن سياست خارجي ايران غلبه يافته اند؛ بگونه اي كه هدف ايران غالبا «جامعه پذيركردن» كشورها براساس اسلام گرايي شيعه و انقلابي گري ايراني است تا «جامعه پذيرشدن». نتيجه ساختار انقلابي-مذهبي سياست خارجي دشواري توسعه ايران به علت اعمال محدوديت هاي اقتصادي و سياسي جامعه بين الملل است.
چكيده لاتين :
The first channel of international socialization is "foreign policy". The agents of foreign policy by presenting international norms in domestic assemblies with the aim of internalizing them are leading their governments towards "socialization". State socialization is one of the transnational tools for the development of countries, but sometimes foreign policymakers take a non-social approach. The most important consequence of socialization, especially for developing countries, is the acceleration of the development process. One of the structural causes of the socialization of states is "foreign policy"; because the structure of foreign policy defines a set of guidelines, principles, and epistemological rules for foreign policymakers which can be a factor or an obstacle to international socialization. The idea of linking international socialization and development with a focus on foreign policy, which will be a new window into development studies, is discussed in this article with a case study of Iran. "What does the structure of the foreign policy of Iran have a relation with international socialization?" is Our main question. According to our explanation, Iran's foreign policy has three atmospheres: religious atmosphere (anti-domination, invitation and supporting of Muslims, unit Ommat); revolutionary atmosphere (anti-westernism, anti-Americanism, the export of revolution and change of international system); modern atmosphere (non-interference, peaceful coexistence, membership in international organizations and adherence to international law). These atmospheres respectively have created three different types of socialization: international religious socialization (post-development); revolutionary international socialization (anti-development); institutional international socialization (development-oriented). Therefore, Iran's first goal in the international system is often "socializing" rather than "socialization.
