آذربايجان در زمان حكومت آشور، اورارتو و ماننا

يكي از مهمترين عوامل مهاجرت اقوام از يك منطقه به منطقه ديگر وجود آب و زمين حاصلخيز است. منطقه آذربايجان در بخش شمال غربي فالت ايران در محل تالقي رشته كوه البرز و زاگرس با آب و هواي مرطوب مديترانه ايي و در نواحي جنوبي مديترانه اي با تابستان گرم، سرزميني عمدتا كوهستاني همراه با جلگه ها و دشتهاي حاصلخيز با رودهاي مختلف، يكي از محل هاي مهاجر پذير است. به غير از موقعيت جغرافياي طبيعي و وجود معادن سنگ، قرار گرفتن آذربايجان در مسير مهاجرت اقوام شرق به غرب و همچنين شمال به جنوب، سبب اختالط نژادها و بوجود آمدن حكومتهاي مختلف در اين منطقه شده است. در پژوهش حاضر به بررسي وضعيت آذربايجان در دوره حكومتهاي آشور، اورارتو، مانناها خواهيم پرداخت. بر اساس نتايج اين پژوهش به دليل دستاوردهاي مادي و فرهنگي مردم اين نواحي در زمان حكومتهاي فوق، سرزمين آذربايجان مورد طمع همسايگان خود مانند: آشوريان، ارامنه قرار گرفته و اين امر موجب تضعيف وضعيت تمدني آذربايجان شده است.