كندوكاوي بر الگو هاي تدفين ايران در دوره اشكاني و ساساني با استناد به كاوش هاي باستان شناسي

تدفين بخشي از فرهنگ معنوي و مادي يك قوم محسوب ميشود و در هر منطقه و نزد هر ملتي از ويژگيهاي خاصي برخوردار است. ازآنجايي كه الگوهاي تدفين بازتاب و انعكاس قوانين ديني اعمال شده از سوي حكومت مركزي، عقايد، فرهنگ جامعه، شرايط اقليمي و محيطي، سطح طبقاتي جامعه ازلحاظ اجتماعي و اقتصادي، تاثير فرهنگهاي مناطق همجوار است، ازاينرو با بررسي الگوهاي تدفيني ميتوان اطالعات ارزشمندي در خصوص اديان و باورهاي ديني و روند تكاملي فرهنگ جوامع دوره باستان به دست آورد. هدف اصلي اين پژوهش بررسي و تحليل الگوهاي تدفيني رايج دوره اشكاني و ساساني است. داده هاي اين پژوهش بر اساس بازديد ميداني و منابع كتابخانه اي جمع آوري و مورد پژوهش قرارگرفته است. شيوه ي تجزيه و تحليل اطالعات از گونه ي كيفي بوده كه در اين راستا از رهيافت تاريخي در تحليل داده ها استفاده شده است. درمجموع در اين پژوهش مشخص گرديد، در دوره ي اشكاني، ساساني به داليل طولاني بودن دوران حكومت، وسعت قلمرو حكومتي، اديان مختلف، جبر محيطي، جايگاه اجتماعي ما شاهد تنوع در الگوهاي تدفين نظير قبور چاله اي ساده، خمرهاي، سنگچين، تابوتي، سردابه اي، گور معبد، سرداب هاي، مكعب مستطيل، چاهي، استودان، گورسنگي، قبور صخرهاي، طاقچه سنگي، استودانهاي سنگي و تابوتي، قبور سنگي و آجري هستيم. همچنين مشخص گرديد كه تعدادي از الگوهاي تدفيني دوره اشكاني و ساساني ادامه سنت تدفين دوران گذشته اين منطقه است و اين نشاندهندهي تداوم فرهنگي در يك منطقه است.