بررسي تاثير واقعيت درماني بر ميزان اميدواري مادران كودكان مبتلا به سرطان

مقدمه: مادران كودكان مبتلا به سرطان در معرض بحران هايي در درك بيماري و شرايط كودك خود هستند كه بر عملكرد و سبك زندگي خانواده تاثيرگذار بوده و نيازمند مداخله است. پژوهش حاضر با هدف تعيين تاثير واقعيت درماني بر ميزان اميدواري مادران كودكان مبتلا به سرطان در سال 1398 انجام شده است. روش: مطالعه حاضر پژوهش نيمه تجربي با طراحي دو گروهي پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل است كه در سال 1398 انجام گرديد. نمونه پژوهش 70 مادر كودك مبتلا به سرطان بستري در بخش انكولوژي بيمارستان فاطمه معصومه شهر قم بود كه بر اساس معيارهاي ورود به مطالعه و به صورت در دسترس، انتخاب و به طور تصادفي با استفاده از شيوه پاكت نامه در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. گروه مداخله در 8 جلسه 60 دقيقه اي واقعيت درماني شركت كردند و گروه كنترل مراقبت روتين بخش را دريافت نمود. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه جمعيت شناختي و اميدواري ميلر بود كه توسط دو گروه قبل و دو ماه بعد از مداخله تكميل گرديد. يافته ها: نمره اميدواري قبل از آموزش در گروه مداخله 27/07 ± 71/58 و در گروه كنترل 18/86 ± 72/37 بود كه تفاوت معنادار نداشت(0/89P=). بعد از آموزش ميانگين نمره اميدواري در گروه مداخله به 12/93 ± 150/28و در گروه كنترل به 19/89 ± 70/32رسيد. بعد از واقعيت درماني، اميدواري مادران در گروه مداخله و كنترل تفاوت معنادار داشت(0/001 P). نتيجه گيري: در اين مطالعه واقعيت درماني بر اميدواري مادران كودكان مبتلا به سرطان موثر واقع شد. پيشنهاد مي شود با توجه به اهميت اميدواري در روند درمان كودك و نيز فرايند زندگي خانواده، اين مداخله در حمايت از خانواده به ويژه مادران مورد توجه قرار گيرد.