چشم انداز، رئاليسم علم‌گرايانه و تغييرات اقليمي در رمان خورشيدي

اين مقاله به‌بررسي توصيف هاي چشم انداز در رمان خورشيدي اثر ين مكيون مي پردازد و ديدگاه معرفت شناختي راوي داستان را، با توجه به‌اين توصيف‌ها بررسي مي كند. نوشتار استدلال مي كند كه توصيف چشم اندازها در سبك رئاليستي اين اثر، ريشه در انديشه علم گرايانه و باور قاطع و تقليل گرايانه راوي و شخصيت محوري داستان به سنت و آموزه هاي )نئو(ليبراليستي دارد. مقاله، با عنايت به‌اشارات و توصيف‌هاي داستان، اين مسئله را مورد كنكاش قرار مي دهد كه چگونه و با چه سازوكارهايي زمين به عنوان پهنه اي كه از ‌يك طرف طبيعت و از طرفي ديگر كشورها و مرزهاي سياسي شان را در خود جاي‌داده بود، از اواخر سده بيستم تبديل به‌يك چشم انداز و سياره اي كروي و بدون مرز شده است. همچنين، اين نوشته، با اتكا به انديشه‌هاي هاروي باورمندي افراطي شخصيت اصلي رمان و راوي داستان به‌ساحت علم و منجي پنداشتن آن را به بوته ي نقد مي كشد و مي كوشد تا ثابت كند؛ نگرش علي الظاهر زيست بوم‌گرايانه شخصيت اصلي داستان ريشه در سنتي دارد كه خود مسبب معضلات محيط زيستي دنيا است.