تحليل نقش توهم اشتباه حركات و حروف اعرابي در برجسته‌سازي زبان قرآن كريم

از جمله شبهاتي كه در مورد قرآن كريم وجود دارد ادعاي مخالفت برخي حركات و حروف اعرابي آن با قواعد ادبيات عربي است ؛ ولي اين نوع تمايز اعرابي نه تنها عيب نيست بلكه بر اساس نظريه برجسته سازي يكي از وجوه زيبايي و بلاغت قرآن كريم است. هدف از اين پژوهش بررسي نقش تغيير سبك حركات و حروف اعرابي در قرآن كريم بر اساس نظريه ليچ ، زبان شناس انگليسي با رويكردي تحليلي توصيفي و با استناد به تفاسير است. وي اساس برجسته سازي را به دو شكل انحراف از قواعد حاكم بر زبان «قاعده كاهي» و افزودن قواعدي بر قواعد حاكم بر زبان «قاعده افزايي» مي داند. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه قرآن كريم با ايجاد تمايز اعرابي در برخي واژگان ، نوعي وقفه در كلام ايجاد و آن را برجسته مي كند و از اين طريق معناي مقصود را به مخاطب منتقل مي سازد. اينگونه برجسته سازي در قرآن كريم در حوزه قاعده كاهي و هنجارگريزي نحوي به شيوه عطف اسم منصوب بر اسم مرفوع ، عطف اسم مرفوع بر اسم منصوب و عطف فعل مجزوم بر فعل منصوب و براي اغراضي چون مدح ، بيان تعجب و... رخ مي دهد. همچنين در حوزه قاعده افزايي به شيوه تشبيه اسم غيرمنصرف به اسم منصرف توسط الف زائده و مرفوع شدن اسم إنّ براي خلق موسيقاي كلام و توازن و اغراضي چون بيان عظمت و تعجب رخ مي دهد.