ساختار و معني واژه پارس (پرسومش) بر پايه تحولات زبان شناسي و روايات اساطيري-تاريخي

از آنجا كه ساخت بيشتر واژه هاي زبان فارسي به دوران هندواروپايي و آريايي (اَريه اي) برمي‌گردد و مفهوم واژه ها نشان دهنده باورهاي اقوام نخستين و نگرش آنها درباره كاركرد واژه ها است، بايد نگاهي ژرفبا وجود منابع اندكبه اين دو دوره كرد؛ در اين رابطه، دانش زبان شناسي تطبيقي و بررسي روايات اساطيري اين اقوام طي اين دو سده، راه را براي بازسازي واژه هاي مشترك آنان آسان تر كرده است. پارسيان از اقوام آريايي پس از دولت ماد ايراني، نخستين قومي بودند كه امپراتوري جهاني تشكيل دادند، با وجود اين، واژه پارس كه ساختي كهن دارد، در اسناد تاريخي به معني آن اشاره اي نشده است و زبان‌شناسان به اين علت درباره آن اختلاف نظر دارند و تنها بر پايه اسناد زبان شناسي نظرات گوناگوني داده اند. از اين رو، در كنار مباحث زبان شناسي، بايد نگاهي به تبادلات زباني، اساطيري و فرهنگي با تمدن هاي ميان روداني هم داشت، زيرا پارسيان پس از مهاجرت به فلات ايران و قرار گرفتن به جاي دول ميان روداني در موارد بسياري وام دار آنان شدند و به ويژه اينكه نام پارس همراه با نام ماد نخستين بار در اسناد آنان آمده است. هدف اين مقاله، بررسي ساختار و معني واژه پارس بر پايه اسناد زبان شناسي و روايات تاريخي اساطيري است؛ بنابراين، اين مقاله به دنبال پاسخ به زمان شكل گيري اين واژه و سپس محتمل ترين معني براي آن است؛ از اين رو، روش كار هم بررسي ساختار زباني و شكل نخستين واژه پارس بر پايه متون آشوري و روايات اساطيري يوناني است و آنگاه يافتن محتمل ترين معني بر پايه همين اسناد و شكل نخستين واژه پارس است؛ از آنجا كه هر واژه اي را بايد طبق شكل نخستين آن معني كرد، در پايان، برپايه اسناد زبان شناسي و تاريخي، معاني كناري، پلنگ، تبر و داس براي شكل نخستين *parsu/va در نظر گرفته شده است و از ميان آنان، معني «داس» براي واژه پارس محتمل تر پنداشته شده است.