عوامل موثر بر رشد مهاجرت معكوس در سكونتگاه‌هاي پيراشهري نجف‌آباد

مهاجرت معكوس يك امر خودجوش است كه اگر تداوم داشته باشد مي‌تواند راهكاري بسيار مؤثر براي احياي دوباره روستاها باشد و جان تازه‌اي به هويت و كاركرد روستا ببخشد. در اين تحقيق با توجه به‌ضرورت مسئله پيش‌آمده سعي بر آن است كه به تحليل عوامل اثرگذار در رشد مهاجرت معكوس به سكونت گاه هاي پيراشهري نجف‌آباد بپردازد. اين تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر روش تحليلي توصيفي است. داده هاي مورد نياز از طريق روش هاي اسنادي و پيمايش ميداني جمع آوري شده است. جامعه آماري پژوهش برابر با 11662 نفر و 3550 خانوار ساكن در مناطق روستايي دهستان صادقيه مي‌باشد كه از اين تعداد با استفاده از فرمول كوكران 370 نفراز سرپرستان خانوار به‌عنوان حجم نمونه انتخاب شد. ابزار موردسنجش پرسشنامه محقق ساخته بود كه روايي آن صوري و توسط پنل متخصصان تأييد و پايايي آن بر اساس فرمول آلفاي كرونباخ براي ابعاد مختلف بين 922/0 تا 710/0 محاسبه شد. توزيع پرسشنامه بر اساس تقسيم به نسبت جمعيت روستا و به‌صورت كاملاً تصادفي ميان سرپرستان خانوار انجام پذيرفت. جهت تحليل نتايج از آزمون t تك نمونه اي استفاده شد و براي تمامي تحليل‌ها از نرم‌افزار Spss استفاده گرديد. نتايج نشان مي دهد كه عمده عوامل جمعيت پذير شدن روستاهاي پيراشهري دهستان صادقيه ناشي از عوامل (اقتصادي) با تأثيرپذيري از نقش ضرورت شغل و نزديكي به محل كار، عوامل (اجتماعي)  با تأثيرپذيري بازگشت به زادگاه خود، عوامل (فرهنگي) دل نكندن ساكنان بومي از شهيد خود، به عنوان نمونه روستايي حاجي اباد با 101 شهيد، عوامل (زيست‌محيطي) پايين بودن تراكم جمعيت، عوامل (زيرساختي) قرار گرفتن روستا در مسير جاده‌هاي مواصلاتي استان و شهرستان است. با توجه به نتايج، پيشنهادات كاربردي ارائه گرديد.