مصرف فضا و بازتعريف زنانگي؛ مطالعۀ تجربۀ كافه‌‌نشيني زنان در شيراز

هدف اين مقاله، تأمل انتقادي دربارۀ زندگي روزمرۀ زنان از خلال مطالعۀ تجربه كافه‌‌نشيني و بررسي اين نكته است كه چگونه اين امر سبب تغيير در بازتعريف زنانگي‌‌ شده ‌‌است. ميشل دوسرتو چارچوب مفهومي مناسبي را براي درك توليد فضاي شهري و تجربۀ آن ازطريق فعاليت‌‌هاي روزمرۀ ساكنان يك شهر ارائه مي‌‌دهد. روش‌‌‌‌شناسي استفاده‌شده، مردم‌‌نگاري انتقادي است. داده‌‌هاي پژوهش شامل طيف گسترده‌‌اي از مشاهده‌هاي غيرمستقيم و مشاركتي، يادداشت‌‌هاي ميداني و مصاحبه‌‌هاي ساخت‌نيافته ‌‌است كه با استفاده از تحليل تماتيك، سه مقولۀ مركزي (كافه به‌‍‌منزلۀ مكان سوم، زنانگي به‌منزلۀ تعارض و تجربۀ زنانگي جديد در فضا) به دست آمد. نتايج نشان مي‌دهند حضور زنان (چه مصرف‌كننده و چه توليدكنندۀ فضا) در كافه‌‌ها سبب شكل‌‌گيري عامليت انتخاب و كنشگري بيشتري در آنها شده ‌‌است و تجربه‌‌هاي رهايي‌‌بخشي را به دست آوردند كه تعريف‌‌ آنها از زنانگي سنتي را به چالش مي‌‌كشد. خوانش دوسرتويي اين بررسي نشان مي‌‌دهد زنان در فضاهاي عمومي به‌منزلۀ يك كنشگر فعال حاضر مي‌‌شوند و به‌نوعي به مديريت فضا مي‌‌پردازند؛ آنها فعالانه در برساخته‌‌شدن فضا و هويت جديدشان سهم دارند و در پي مطالبه‌‌گري خود از حق برابري در شهرند.