رابطه دعا و مقام رضا در عرفان اسلامي

دعا كردن و راز و نياز با معبود از جمله آموزه هاي مؤكد ديني و عرفاني است. از طرف ديگر يكي از مراتب و مقامات عرفاني مقام رضا است، يعني سالك بايد رضايت كامل به قضا و قدر الهي داشته و همواره راضي به رضاي حق باشد.. پرسش اينجاست كه آيا منافاتي بين دعا كردن و مقام رضا وجود ندارد ؟آيا دعا كردن، اعتراض به قضا و قدر الهي محسوب نمي شود؟ در اين تحقيق مطالبي دالّ بر ضرورت دعا و نيايش از قرآن كريم و احاديث معصومين(ع(و سخنان اولياء الله ذكر شده است و بيان شده كه دعا، مغز عبادت است ،دعا سلاحِ مؤمن است و اينكه ترك دعا، معصيت است و عاجزترين مردم كساني هستند كه توفيق دعا كردن ندارند. همچنين از عرفاي بزرگ اسلامي مطالبي در بابِ رضا بيان شده كه سالك بايد بر آنچه از دستش رفت غمناك نبوده و بر آنچه كه بدست مي آورد، خوشحال نشود و بايد راضي به قضاي حق باشد و يقين داشته باشد كه خداوند بهترين مقّدرات را براي او در نظر گرفته است و همۀ امور براساس حكمتِ الهي است، لذا بر حكم و قضاي الهي اعتراضي نكند و شاكر باشد. از تحليل اين دو امر به ظاهر متقابل بر مبناي قرآن و عرفان اين نتيجه حاصل شده كه سالك مي تواند در همان حالي كه بايد به قضاي الهي راضي است، دست به دعا بردارد . اودعا كردن را امر الهي ،وسيله سخن گفتن با خداوند و وظيفه خود مي داند و از طرفي به هرچه در قضا و قدر براي انسان در نظر گرفته شده رضايت كامل دارد و مي پسندد هرآنچه را خداوند براي او پسنديده است.