بررسي قانون‌جذب در انديشه عرفاني مولانا

قانون‌جذب باور به اين مسأله است كه با تمركزبر انديشه‌ها و افكار مثبت يا منفي، به هرچه كه بينديشيم همان امر محقق مي‌شود. قانون‌جذب قانون جهان شمولي است كه مي‌گويد پس از تعيين هدف و تسريع تلاش براي رسيدن به آن بايد به‌طور دائم افكار، اعمال و احساسات خود را با خواسته و هدف مورد نظر هماهنگ و همسو ساخت. ما هرآنچه را كه اغلب به آن فكر مي‌كنيم، چه خوب و چه بد، جذب مي‌كنيم. مولانا قرن‌ها پيش از آن كه صحبت از قانون‌جذب به‌عنوان يكي از قوانين موفقيت‌آميز جهاني به ميان آيد و هماهنگي با كائنات در راستاي نيل به مقصود و مطلوب در آن مطرح گردد، با آگاهي و هوشياري، بسياري از اين قوانين را دريافته و اين قانون را در كمال دقت به شكلي عملي و كاربردي معرفي نموده و به كار برده است؛ سراسر مثنوي مولانا ارائۀ قوانين جهان‌شمولي است كه هر يك به نوعي حيطه‌اي از قانون‌جذب را د ر بر مي‌گيرد. اين مقاله به شيوۀ توصيفي تحليلي و بر مبناي داده‌هاي كتابخانه‌اي و سندكاوي، به بحث و بررسي پيرامون تأثيرگذاري فكر و قوانين حاكم بر آن مي‌پردازد. نتايج و يافته‌هاي تحقيق حاكي از آن است كه مولانا بسيار پيش‌تر از آنكه قانون‌جذب در علوم روانشناسي و فلسفۀ نوين مطرح گردد در لا‌به‌لاي افكار و انديشه‌هاي عرفاني خود به اين قانون توجه ويژه و خاصي داشته است. مولانا در مثنوي به قانون‌جذب با‌عنوان « قدر مشترك» و «اين هماني» اشاره مي‌كند؛ اين قدر مشترك سبب جذب چيزي مي‌شود كه به آن فكر مي‌كنيم.