به‌كارگيري الگوريتم‌هاي بهينه چند هدفه ژنتيك در مكان‌يابي اسكان موقت بعد از زلزله (مورد مطالعه: منطقه ۵ شهر تبريز)

مكان‌يابي پناهگاه‌هاي اسكان موقت يك مسئله پيچيده بهينه‌سازي است. در اين پژوهش منطقه ۵ شهر تبريز به دليل حساسيت مكاني از نظر جغرافيايي و زمين‌شناسي، به‌منظور مكان‌يابي محل استقرار موقت جمعيت‌هاي آسيب‌ديده از زلزله مورد مطالعه قرار گرفته است. روش تحقيق تحليلي توصيفي و از دودسته معيار سازگار و ناسازگار استفاده‌ شده كه با به‌كارگيري الگوريتم بهينه‌سازي چندهدفه ژنتيك، به‌عنوان يك روش‌ جديد فرا ابتكاري، در تركيب با سيستم اطلاعات جغرافيايي مدلي ارائه‌ شده است كه هم‌زمان با انتخاب مكان‌هاي امن، تخصيص جمعيت را انجام و كيفيت مكان‌يابي را بر اساس توابع هدف تعريف‌ شده، مورد بررسي قرار مي‌دهد. با ارزيابي 14 معيار طبيعي و انساني، مكان‌هاي امن شناسايي‌شده با استفاده از مدل AHP در سه اولويت قرارگرفته، سپس الگوريتم NSGAII جهت تخليه بلوك‌هاي جمعيتي به مكان‌هاي امن بر اساس تابع كمترين فاصله به‌منظور انتقال سريع و تابع حداقل تعداد مكان‌هاي امن براي تخصيص بلوك‌هاي جمعيتي جهت سرويس‌دهي و مديريت بهينه و نيز تابع هدف ميزان نقض بلوك‌هاي جمعيتي توسط جمعيت آسيب‌ديده در نرم‌افزار متلب مورد تحليل قرار گرفت. نتايج نشان مي‌دهد كه همه بلوك‌هاي جمعيتي به بهترين شكل ممكن به نزديك‌ترين و حداقل مكان‌هاي امن تخصيص يافتند. نقاطي از شهر كه داراي فضاهاي باز كافي و درعين‌حال سازگار با كاربري‌هاي اطراف مي‌باشند، داراي پتانسيل نسبتاً بهتري براي استقرار آسيب‌ديدگان هستند.