بررسي و تحليل جايگاه توانمندي نظامي در قدرت نرم كشورها

حدود سه دهه است كه از طرح اصطلاح قدرت نرم توسط جوزف ناي مي‌گذرد. وي در اين مفهوم، فرهنگ، ارزش‌هاي سياسي و سياست خارجي را به عنوان منابع قدرت نرم و توان نظامي و مشوق‌هاي اقتصادي را در طيف قدرت سخت و نقطه مقابل قدرت نرم قرار مي‌دهد. اين در حالي است كه شواهد و مستندات علمي حاكي از اين دارند كه برخلاف ديدگاه رايج، ظرفيت نظامي نيز مي‌تواند به شرط تبعيت از هستي‌شناسي قدرت نرم، در اين قدرت ايفاي نقش نمايد. به همين منظور اين پژوهش با اتكا بر روش توصيفي تحليلي درصدد است به اين مسئله پاسخ دهد كه توانمندي نظامي يك كشور چگونه و بر اساس چه مولفه هايي مي‌تواند بر قدرت نرم كشور موثر باشد. در همين راستا يافته‌هاي پژوهش حاكي از اين دارد با توجه به اينكه ماهيت قدرت نرم بر بنياد جذابيت استوار مي‌باشد لذا منابع مختلفي از يك دولتملت، قادر به نقش‌آفريني در اين شيوه قدرت خواهند بود. از همين رو ظرفيت نظامي يك كشور نيز مي‌تواند به كمك شيوه‌هايي چون: كمك به آموزش نيروهاي نظامي كشورهاي خارجي، مشاركت در اعزام نيروهاي حافظ صلح در مناطق تحت درگيري و منازعه، كمك به حفظ امنيت بين‌الملل در چارچوب چند جانبه‌گرايي، برگزاري يا حضور موثر در آخرين نمايشگاه‌هاي تجهيزات نظامي، حفظ و ارتقا روابط نظامي صلح‌آميز با كشورهاي نظام بين‌الملل و.. در قدرت نرم نقش فعالي را ايفا نمايد.