نشانه‌هاي بومي-محلّي در اشعار تركي هوشنگ جعفري

يكي از رويكردهاي  تحليل متون ادبي، نشانه‌شناسي است. متون ادب فارسي از جنبه هاي  مختلف نشانه‌شناسي مثل زيبايي‌شناسي، روابط بينامتني، فرم و نشانه هاي بومي _ محلّي، قابليت بررسي دارند. شعرا و نويسندگان از محيط پيرامون خود تأثير مي پذيرند و نشانه هاي اين اثرپذيري در آثار ايشان انعكاس مي يابد. هوشنگ جعفري از شعراي آذري‌زبان «زنجان» است كه با توصيف عناصر اقليمي، تأثير اين عناصر را در ذهن و زبان خود با نشانه هاي بومي _ محلّي بازتاب داده است. به خاطر گستردگي دامنۀ نشانه شناسي، هدف اين تحقيق، تحليل نشانه هاي خالق اثر، نشانه هاي طبيعت و محيط بومي و نشانه هاي اجتماعي و فرهنگي، در اشعار تركي هوشنگ جعفري است. فرض بر اين است كه  اين شاعر، مايه هاي محتوايي اشعار خود را  از  صبغۀ بومي _ محلّي كسب كرده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه  اشعار هوشنگ جعفري ، گنجينه اي از عناصر اقليمي در قالب طبيعت بومي، باورها، اعتقادات، آداب و سنن، ضرب المثل ها و كنايات است. در اين مقاله به روش توصيفي _ تحليلي، به واكاوي نشانه هاي بومي _ محلّي در اشعار وي پرداخته شده است.