تحليل عوامل مضمون‌آفريني با اصطلاحات خوشنويسي در شعر صائب تبريزي

مهم‌ترين ويژگي شعر فارسي در سبك هندي مضمون‌آفريني است. در اين شگرد، شاعر ميان عناصر دور از هم و به ظاهر بي‌ارتباط، پيوند ايجاد مي‌كند كه از رهگذر شباهت‌ها، مجاورت‌ها و تضادها، مشاركت در كاركرد، مجانست و قراردادهاي ادبي به دست مي‌آيد. صائب تبريزي مضامين تازه‌اي را با اصطلاحات خوشنويسي ساخته و اين هنر او تاكنون بررسي نشده است. مقاله حاضر مضمون‌آفريني با اصطلاحات خوشنويسي را در ديوان صائب تحليل مي‌كند. در اين پژوهش توصيفي تحليلي، پس از فراهم آوردن چارچوب نظري، مدل مفهومي تدوين يافت. سپس بر اساس آن، ابيات جلد نخست ديوان غزليات صائب تحليل شد. محققان در فرآيند بررسي معني و درك حاصل از واژگان و تصاوير اشعار صائب به الگويي از مضمون‌سازي راه بردند كه نشان مي‌دهد چگونه صائب در به‌كارگيري نام خط‌هاي مختلف، ابزار، ژانرها، اصطلاحات اصول و قواعد خوشنويسي و آميختن آن‌ها با عناصر صورخيال به مضمون‌آفريني دست يافته است.