تبيين اثر نگاه فن سالارانه در طرح هاي توسعه شهري بر گردشگري با روش سه سوسازي( مطالعه موردي: استان كرمانشاه)

رونق فعاليت هاي گردشگري در هرمنطقه، برآمده از برنامه ريزي و خط مشي هايي است كه براي آن منطقه تدوين مي شود. فرايند برنامه ها و طرح هاي توسعه ي گردشگري مبين راهبردها، رويكردها، سياست ها و خط مشي هاي كشورهاي گوناگون نسبت به مقوله ي گردشگري است. در ايران نگاه فن سالارانه برنامه ريزان شهري باعث شده است كه اين طرح‌ها شهر را به‌عنوان مركز جمعيت، تجارت، حمل‌ونقل و... ديده‌اند، اما شهر به‌عنوان يك مركز گردشگر پذير ديده نشده است.طرح هاي توسعه شهري در ايران كاركرد مناسب و مورد انتظار برنامه ريزان، مديران شهري و مردم نبوده و گردشگري در اين طرح ها نقش پررنگي ندارند. اين تحقيق در پي تحليل نگاه فن سالارانه اين طرح ها و اثرات آن بر ضعف گردشگري در شهرها است. با توجه به اهداف پژوهش، نوع تحقيق كاربردي با روش توصيفي- تحليلي و از مصاحبه‌هاي نيمه ساختاريافته، ابزار پرسشنامه و مشاهدات محيطي با تأكيد بـر روش سه سوسازي است. جهت تحليل داده‌ها و اطلاعات گردآوري‌شده از تحليل‌هاي كمي و كيفي بهره گرفته شد. نتايج ابعاد سه‌گانه نشان داد كه نگاه فن سالارانه و تكنوكرات در طرح‌هاي شهري، گردشگري را به حاشيه رانده و پتانسيل‌هاي گردشگري شهري را كمرنگ نموده و منجر به از دست رفتن هويت‌هاي اصلي جاذبه‌هاي گردشگري شده است. شايسته است كه جهت توسعه گردشگري شهري از نگاه فني و تكنوكراتي محض به آن دوري جست و نظريات ساير متخصصان ديگر را نيز لحاظ نموده و گردشگري شهري را به‌عنوان ابزاري جهت توسعه پايدار شهري در نظر داشت.