بررسي توانبخشي زودرس (2 هفته ) شكستگي ديستال راديوس در مقابل توانبخشي ديررس( 6 هفته) در بيماران درمان شده با پين گذاري از سطح پوست

Comparison of Early Rehabilitation (2 Weeks) of Distal Radius Fracture versus Late Rehabilitation (6 Weeks) in Patients Treated with Percutaneous Pinning: A prospective Randomized Study

مقدمه: ديستال راديوس شايعترين محل شكستگي در اندام فوقاني است. هدف از انجام اين مطالعه باليني آينده نگر بررسي و مقايسه توانبخشي زودرس(2 هفته بي حركتي) در مقابل دوره ي معمول بي حركتي(6 هفته) در بيماران با شكستگي ديستال راديوس بود. فرض ما اين بود كه 2 هفته بي حركتي نتايج بهتر يا مشابهي را در مقايسه با 6 هفته بي حركتي خواهد داشت و همچنين عوارض بيشتري را در پي نخواهد داشت. مواد و روش ها: در اين مطالعه آينده نگر، 84 بيمار با شكستگي ديستال راديوس ايزوله، به وسيله جا اندازي و فيكساسيون از راه پوست تحت درمان قرار گرفتند. سپس 43 بيمار در گروه 2 هفته اي و 41 بيمار در گروه 6 هفته اي بصورت تصادفي تقسيم شدند. در 6 هفته و 12 هفته پس از عمل جراحي، بيماران توسط پرسشنامه هاي DASH، PRWE و Mayo مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها: گروه 2 هفته اي در هفته 6 ام به طور قابل توجهي امتيازات مايو بالاتري داشتند. طبق پرسشنامه مايو ، گروه 2 هفته اي در پيگيري 6 هفته اي به ميزان قابل توجهي درد كمتر و نتيجه عملكردي بهتري نسبت به گروه كنترل داشتند و اختلاف معنا داري در قدرت grip و دامنه حركت مشاهده نشد. اگرچه بيماراني كه تحت 2 هفته بي حركتي قرار گرفتند، نتايج بهتري را بر اساس نمره PRWE و DASH نشان دادند، اما اين تفاوت بين گروه ها از نظر آماري معنا دار نبود. بر اساس نمره PRWE ، DASH و Mayo تفاوت معناداري بين گروهها در هفته 12 ام پيگيري مشاهده نشد. نتيجه گيري: هيچ تفاوتي بين عدم تحرك كوتاه مدت و عدم تحرك طولاني مدت وجود ندارد، بلكه در شروع سريع حركات فعال، نتايج بهتري در ارزيابي هاي كوتاه مدت ديده مي شود. در نتيجه، مي توان گفت انجام حركات فعال زود هنگام در بيماراني كه دچار شكستگي ديستال راديوس هستند، مي تواند بي خطر باشد، به شرطي كه اين حركات باعث ايجاد عوارض و شكست در درمان نشود

Background & Aims: Distal radius is the most common site of fracture in the upper extremity. To assess the clinical controversy of the duration of the immobilization period, we conducted a prospective study. The aim of this study was to compare early rehabilitation (two weeks of short-arm cast immobilization) versus the mean regular period of immobilization of 6 weeks in patients with distal radius fractures (DRF). We hypothesize that 2 weeks of immobilization lead to better or same patient-reported outcomes compared with 6 weeks of immobilization and that this treatment does not lead to more complications. Materials & Method: In this prospective study, 84 patients with an isolated DRF were treated by reduction and percutaneous fixation. 43 patients were randomly assigned to the 2-week group and 41 patients were randomly assigned to the 6-week group. The types of fractures were the same in both groups. At 6 weeks and 12 weeks after surgery, Disability of the arm, shoulder and hand (DASH) questionnaire, patient-rated wrist evaluation (PRWE), and Mayo score were analyzed. Results: The 2-week group had significantly higher Mayo scores at 6 weeks. According to Mayo score questionnaire, the 2-week group reported significantly less pain and more functional outcome than the control group at the 6-week follow-up and no significant differences in grip strength and range of motion scores were found at 6 weeks. Although patients who were treated with 2 weeks of cast immobilization showed better results based on PRWE score and DASH score, the difference between the groups was not statistically significant. There were no significant differences between groups at 12-week follow-up based on the PRWE, DASH, and Mayo score. Conclusions: There is no difference between short-term immobility and long-term immobility. However, in the rapid onset of active movements, better results are seen in short-term evaluations. As a result, it can be said that performing active movements early in patients with DRF can be safe, as long as these movements do not cause complications and treatment failure