تبيين جامعه‌‌ شناختي سرمايۀ فرهنگي بر سازگاري اجتماعي (مورد شناسي: ساكنان مجتمع‌‌هاي مسكوني شهر اصفهان)

تغيير ساختار كاربري فضايي شهرها موجب تشديد مسائل اجتماعي ازجمله كاهش سازگاري اجتماعي در ميان ساكنان مجتمع‌‌هاي مسكوني شهري شده‌‌است. به‌‌همين‌‌منظور در پژوهش حاضر، رابطۀ سرمايۀ فرهنگي با سازگاري اجتماعي در بين ساكنان مجتمع‌‌هاي مسكوني مناطق شهر اصفهان در سال 1398 ‌‌‌‌با تركيبي از نظريه‌‌هاي جامعه‌‌شناختي و روان‌‌شناختي مورد مطالعه قرار‌‌ گرفت. پژوهش حاضر به روش پيمايشي و مصاحبۀ مشاركتي انجام شد و داده‌‌ها با ابزار پرسشنامه با پايايي و روايي مناسب، به شيوۀ نمونه‌‌گيري خوشه‌‌اي و تصادفي طبقه‌‌اي چندمرحله‌‌اي جمع‌‌آوري شد. جامعۀ آماري اين پژوهش شامل كليۀ افراد و خانوارهاي ساكن مجتمع‌‌هاي مسكوني شهر اصفهان مي‌‌شود كه حدود 1155800 نفر ‌‌هستند و تعداد 385 نفر از ساكنان، مطابق‌‌با فرمول كوكران به‌‌عنوان نمونه انتخاب شدند. براي تحليل داده‌‌ها از تحليل عاملي، تحليل مسير و مدل معادلۀ ساختاري و همچنين آزمون آنوا به كمك نرم‌‌‌‌افزار SPSS وAMOS استفاده شد. براساس نتايج تحقيق، بين سرمايۀ فرهنگي و سازگاري اجتماعي ساكنان، رابطۀ معكوس و معناداري وجود دارد. بين ميزان تحصيلات و سازگاري اجتماعي تفاوت معناداري وجود دارد. ‌‌‌‌كمترين ميزان سازگاري اجتماعي در مقطع فوق‌‌ليسانس و بالاتر و بيشترين ميزان سازگاري اجتماعي در مقطع سيكل و راهنمايي است. همچنين يافته‌‌‌‌هاي پژوهش نشان داد كه بين طول‌‌مدت سكونت و وضعيت اشتغال با سازگاري اجتماعي تفاوت معناداري وجود ندارد.