بررسي انتقادي نسبت «آب، ارتعاش و معنويت» در انديشه ماسارو ايموتو

ماسارو ايموتو با استناد به آزمايش‌هاي تجربي مدعي است درك آدمي از خويشتن متوقف بر فهم تغييرات آب موجود در بدن است و بر اين اساس، مسئله تحقيق بررسي اعتبار اين ايده و تحليل راهكارهاي ايموتو جهت كسب بهبودي و معنويت است كه به روش تحليلي انتقادي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي انجام شده است. بدين‌سان، يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه ديدگاه ايموتو از انسجام كافي برخوردار نيست؛ چرا كه نخست، ماده به ‌مثابه امر ناپايدار نمي‌تواند آگاه باشد و خردمندي نيز جز در حصول صورت معقول نزد مجرد حاصل نمي‌شود؛ دوم، ايموتو در تبيين خودشناسي و بهبودي بر اساس آب موجود در بدن انسان و با استناد به آزمايش‌هاي تجربي مرتكب تسري حكم و سفسطه شده است. سوم، وي در تشريح اين نظريه مرتكب تشبه امر - خلط مبحث - شده است؛ زيرا به اين نكته‌ توجه ندارد كه پديده‌هاي مادي علل بي‌شماري دارند، اينكه انحصار پديده‌اي در علت جسماني مي‌تواند مستلزم تناقض باشد و اينكه علامت غير از علت است.