تبيين علّي سرزندگي تحصيلي بر اساس تعامل معلّم- دانش‌آموز ، خودكارآمدي و اميد تحصيلي

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين تعامل معلّم-دانش آموز و سرزندگي تحصيلي با واسطه گري خودكارآمدي تحصيلي و اميد تحصيلي انجام شد. روش اجراي اين پژوهش توصيفي و طرح پژوهش، همبستگي و از نوع معادلات ‌ساختاري بود. كليه دانش‌آموزان دوره دوّم متوسطه شهر اروميه در سال تحصيلي 99-98 جامعه آماري اين پژوهش را تشكيل مي‌دادند. روش نمونه‌گيري، تصادفي ‌خوشه‌اي چند مرحله‌اي بود و در كل 205 نفر به عنوان شركت كننده پژوهش انتخاب شدند. براي جمع‌آوري اطلاعات از مقياس تعامل معلم-دانش‌آموز موراي و زوريچ (2011)؛ مقياس‌ خودكارآمدي ‌‌تحصيلي ‌پاتريك، هيكس و رايان (1997)؛ مقياس اميد تحصيلي خرمائي و كمري (1396) و مقياس سرزندگي تحصيلي حسين چاري و دهقاني زاده (1391) استفاده ‌شد. براي تحليل داده ها از نرم افزار LISREL استفاده شد و ارزيابي مدل پيشنهادي با استفاده از مدل‌يابي معادلات ساختاري انجام شد. نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه تعامل معلّم-دانش‌آموز، خودكارآمدي تحصيلي و اميد تحصيلي به صورت مستقيم با سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان رابطه دارد. همچنين تعامل معلّم-دانش‌آموز به صورت غيرمستقيم و از طريق خودكارآمدي تحصيلي و اميد تحصيلي با سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان رابطه دارد. نتايج پژوهش حاضر از نقش واسطه‌اي خودكارآمدي تحصيلي و اميد تحصيلي در روابط علي تعامل معلم-دانش‌آموز با سرزندگي تحصيلي حمايت مي‌كند. بر اين اساس مي توان نتيجه گيري كرد كه با بهبود تعامل معلم-دانش آموز، ميزان خودكارآمدي تحصيلي و اميد تحصيلي دانش آموزان افزايش پيدا مي كند و اين عوامل در كنار يكديگر موجب افزايش سرزندگي تحصيلي آنان مي شوند.