طراحي مدل بهبود كيفيت آموزش حسابداري از طريق بررسي روابط بين عوامل مؤثر بر روش‌هاي تدريس

يكي از مهم ترين دغدغه هاي دانشگاه ها، تربيت حسابداران لايق است كه نيازهاي سازمان ها را برطرف سازند. در سال هاي اخير مسئله كيفيت آموزش و تدريس از مباحث مهم در نظام هاي آموزشي ديده شده است كه يكي از مهمترين مؤلفه هايي كه در بحث كيفيت دانشگاه ها مدنظر قرار گرفته است، روش هاي تدريس است. بنابراين بر پايه اين استدلال، پژوهش حاضر با استفاده از رويكرد مدل سازي معادلات ساختاري به بررسي روابط بين عوامل مؤثر بر روش هاي تدريس در جهت بهبود كيفيت آموزش حسابداري مي پردازد. بدين منظور، پس از انجام مطالعات اكتشافي، مدل نظري بهبود كيفيت آموزش حسابداري از طريق بررسي عوامل مؤثر بر روش‌هاي تدريس تدوين و فرضيه هاي پژوهش حاضر مبتني بر اين مدل طراحي شد. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه محقق ساخته با 86 گويه استفاده گرديد. پرسشنامه مذكور براي اساتيد و دانشجويان حسابداري در مقاطع مختلف و افراد خبره در حرفه حسابداري ارسال گرديد كه در نهايت با توجه به نامشخص بودن جامعه آماري، تعداد 384 نفر به پرسشنامه ها پاسخ دادند و در تحليل هاي آماري لحاظ شدند. پس از اطمينان يافتن از برازش قابل قبول مدل هاي اندازه گيري و ساختاري پژوهش، يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه بين عوامل مؤثر بر روش هاي تدريس در جهت بهبود كيفيت آموزش حسابداري رابطه مثبت و معناداري وجود دارد و بيشترين رابطه، به ترتيب مربوط به اثر راهبردها بر پيامدها (0.98)، اثر شرايط علّي بر پديده محوري (0.63)، اثر پديده محوري بر راهبردها (0.40)، اثر شرايط زمينه‌اي بر راهبردها (0.36) و شرايط مداخله‌گر بر راهبردها (0.25) مي باشد.