بازآفريني كهن‌روايت مناظر شهري از طريق بازتوليد نشانه معناها در لايه‌هاي متن

نشانه‌ها با رمزگاني كه به‌ تدريج در جريان شكل‌گيري و تحولات شهر در دوره‌هاي مختلف به وجود آمده‌اند، در ذهن مخاطبين شهر تصويري آشنا يافته‌ و عواطف، احساسات و خاطره‌هاي مردم از محل سكونت خود در پيوند با اين نشانه‌ها شكل مي‌گيرند. نشانه‌ها در شهر، بخشي از يك كليت بزرگ‌تر و پيچيده بوده، آنها مجرد و تنها نيستند و در عوض، لايه‌لايه هستند؛ چرا كه ما بي‌وقفه در حال دوباره‌نويسي و دوباره‌سازي محيط پيرامون خود هم از نظر كالبدي و هم فراكالبدي هستيم. اين هم‌نشيني/ برهم‌نشيني، در فرآيند زمان اتفاق مي‌افتد. زمان پيدايش، زمان زيستن و زمان ادراك شهر به مثابه متني كه بر لوح پاليمسست1 نوشته شده، در خوانش آن مؤثر است. بديهي است هر اندازه ضخامت چينه‌هاي تاريخي بيشتر باشد، خوانش زبان زيرين آن دشوارتر است. با توجه به اين امر، هدف اصلي پژوهش، پاسخ به اين پرسش مهم است؛ بازآفريني كهن‌روايتي چون منظر شهري كه لايه‌هاي مختلفي دارد و خوانش آن دشوار است، چگونه ممكن مي‌شود؟ نگارندگان براي دست‌يابي به اين هدف، از نشانه‌شناسي لايه‌اي و تحليل گفتمان به‌عنوان روشي تحليلي بهره مي‌جويند؛ چرا كه نشانه‌هاي شهري به علت دارا بودن ويژگي‌هاي فيزيكي و جنبه‌هاي قراردادي و اجتماعي منضم به آنها، از اصولي‌ترين معيارها در فرآيند شناخت، آسيب‌شناسي و حفاظت از ارزش‌هاي يك شهر به شمار مي‌آيند. اين روش، از طريق گفتماني كه حاصل ارتباط ميان لايه‌ها و دوره‌هاي مختلف زيستِ شهر است، به روايت شهر دست يافته، گفتمان‌هاي جديد خلق كرده است و سبب بازتوليد معنا مي‌شود. در نتيجه‌، نشانه‌ها از طريق تعامل با يكديگر رو به جلو حركت كرده‌اند و به سبب پوياييِ جريان نشانه‌ها، بافت/ زمينه شكل گرفته و بافت‌سازي انجام مي‌شود. بافت‌سازي‌ به‌گونه‌اي است كه شهر را در چارچوب زمانيمكاني خاصي محدود نكرده و همگام با فرآيند توسعه حركت نموده، تغييرات را پذيرا شده و در عين حال با اتصالات رمزگانيِ خود، به شبكه‌ پيشين متصل مي‌ماند.