عوامل جمعيتي، اقتصادي و اجتماعي موثر بر فقر خانوارهاي شهري ايران در 1395

مسئلۀ فقر بسيار گسترده بوده و در هر جامعه متناسب با ويژگي‌هاي خاص خود از عوامل پيشين متفاوتي تأثير مي‌پذيرد. در اين پژوهش اثر 12 عامل جمعيتي اقتصادي -اجتماعي بر احتمال فقير شدن خانوار تحت يك مدل رگرسيون پروبيت با روش حداقل راستنمايي سنجش شد. نمونۀ مورد استفاده، شامل 66038 نفر و در مجموع 18809 خانوار شهري ايران است. پژوهش حاضر با در نظر گرفتن دو سطح رفاهي بالا و پايين به بررسي احتمال خروج از فقر مي‌پردازد. بر اين اساس مرز درآمدي سطح رفاهي پايين براي خروج خانوار از فقر برابر با 115 ميليون ريال و براي سطح بالاي رفاهي، خط فقر برابر با 264 ميليون ريال محاسبه شده است. براساس نتايج مدل، مهم‌ترين عامل اثرگذار در خروج از فقر خانوار در سطح رفاهي پايين‌تر، وضعيت درآمدي سرپرست و در سطح رفاهي بالاتر، نسبت تعداد افراد داراي درآمد در خانوار بوده و همچنين تعداد مطلق افراد داراي درآمد در خانوار نيز اثر قابل توجهي در خروج خانوار از فقر داشته است. افزايش سطح تحصيلات سرپرست خانوار عامل ديگري در خروج از فقر بود. همچنين افزايش تعداد افراد تحصيلكرده در خانوار نيز اثر قابل توجهي در خروج از فقر داشته است و با افزايش بعد خانوار احتمال فقير شدن كاهش مي‌يابد.