حدود اعتبار و اثر ضمانت از نفقه آينده زوجه

عقود ضمان و نكاح در مقايسه با ديگر قراردادها داراي ويژگي‌هاي خاص و استثنايي هستند و موضوع ضمانت از نفقه زوجه تركيبي از ويژگيهاي هر دو عقد را داراست. در فرضي كه شخص ثالثي هنگام عقد از شوهر نسبت به نفقه آينده زوجه ضمانت مي‌كند، بطلان يا صحت اين ضمانت و اثر آن مورد سوال است زيرا معمول است گاهي چنين شرطي ضمن عقد قرار مي‌دهند. يكي از شرايط صحت عقد ضمان، وجود دين يا مورد معامله است و به استناد ماده 691 قانون مدني وجود سبب دين براي صحت ضمانت كافي است. نويسندگان حقوق معتقدند از شوهر مي‌توان نسبت به نفقه آينده زن ضمانت نمود زيرا عقد نكاح سبب دين شوهر نسبت به نفقه آينده زن است. اثر عقد ضمان در قانون مدني به تبع فقه اماميه انتقال دين است يعني ذمه مديون بري و ذمه ضامن مشغول (مديون) مي‌شود. اما نفقه آينده زوجه داراي ويژگيهايي است كه آن را از ديگر ديون متمايز و جدا مي‌كند. تعهد شوهر نسبت به نفقه با ديگر تعهدات زوجين مثل حسن معاشرت، سكونت مشترك و تمكين در ارتباط است و اين تعهدات قابل واگذاري (انتقال) نيستند. از نظر نويسنده ضمانت از شوهر نسبت به نفقه آينده زوجه نمي‌تواند اثر عقد ضمان و انتقال دين را داشته باشد. با چنين ضمانتي تعهد شوهر در خصوص نفقه كه با ديگر تعهدات زوجين در ارتباط است، از بين نمي‌رود ولي به استناد شرط ضمني و عرف در صورت عدم پرداخت نفقه توسط شوهر مي‌توان از ضامن مطالبه نمود.

No abstract