بررسي انتقال گاز طبيعي در شرايط فوق بحراني

خط لوله يكي از اصلي‌ترين روش‌هاي انتقال گاز است؛ از محدوديت‌هاي اين روش مي‌توان به انعطاف ناپذيري، محدود بودن ظرفيت انتقال گاز و هزينه‌هاي بالاي نصب و نگهداري تجهيزات اشاره كرد. براي رفع برخي از اين محدوديت‌ها، اخيراً انتقال گاز در حالت فاز متراكم (سيال فوق بحراني) پيشنهاد شده است. از برتري‌هاي انتقال گاز طبيعي به‌صورت فوق بحراني مي‌توان به افزايش چگالي، كاهش گرانروي، تعداد كمتر ايستگاه‌هاي تقويت فشار، قطر لولۀ كمتر، كاهش افت فشار، هزينۀ پايين‌تر تعميرات و نگهداري و هم‌چنين عدم تشكيل سيال دوفازي اشاره كرد. براي انتقال گاز طبيعي به حالت فاز متراكم، فشار گاز بايد از بيشترين فشاري كه هم‌زمان هر دو فاز مايع و گاز وجود دارند، بيشتر و هم‌چنين دماي گاز بايد بالاتراز دماي بحراني و كمتر از بيشترين دما در حالتي كه هم‌زمان هر دو فاز مايع و گاز وجود دارند، باشد. در اين مقاله پس از بيان تئوري و معادلات انتقال گاز، نتايج دو مطالعه در زمينۀ انتقال گاز در شرايط فوق بحراني آورده شده است. اين مطالعات نشان داد كه انرژي فشرده‌سازي و خنك‌كردن گاز به‌ترتيب 70 و 50 درصد كمتر از حالت انتقال گاز به‌صورت دوفازي بوده است. مقدار گاز ميعان‌شده قابل استحصال در حالت فوق بحراني 74 درصد بيشتر از حالت دوفازي بوده و هم‌چنين مقدار انرژي كمپرسور‌ها در حالت فاز متراكم به‌ترتيب 51 و 63 درصد كمتر از حالت انتقال گاز در فشار متوسط و فشار پايين گزارش شده است.