بررسي امكان افزايش درجه اكسايش پيش ماده هاي پايه فلزي و پايه كربني با استفاده از فناوري پلاسما

روش تخليۀ بار سد دي‌الكتريك (DBD) يكي از روش هاي جديد توليد پلاسماست كه با استفاده از آن مي توان به افزايش درجۀ اكسايش پيش‌ماده هاي مختلف اقدام شود. در اين پژوهش به امكان سنجي استفاده از اين روش براي افزايش درجۀ اكسايش پيش‌ماده‌هاي پايه‌كربني (اكسيدگرافن و نانولوله هاي كربني) و پايه‌فلزي (نانومگنتيت و نانو‌آلومينا) اقدام شد. بدين منظور اين نانوذرات قبل و بعد از انجام عمليات مذكور با روش‌هاي ميكروسكوپ الكتروني روبشي گسيل ميدان (FESEM)، طيف‌سنجي پراش انرژي پرتو ايكس (EDS)، تبديل فوريه پرتو مادون قرمز (FT-IR) و طيف‌سنجي فرابنفش مرئي (UV-Vis) شناسايي شدند و تغييرات درجۀ اكسايش آن‌هاارزيابي شد. هم‌چنين براي بررسي پايداري نانوذرات در محيط آبي از آزمون پتانسيل زتا استفاده شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه پس از اعمال فرايند پلاسما درصد وزني عنصر اكسيژن در نانوذرات اكسيدگرافن و نانولوله‌هاي كربني به‌ترتيب حدود 59% و 33% افزايش يافت. اين در حالي است كه اين روش در افزايش درجۀ اكسايش نانواكسيدهاي فلزي تأثير قابل توجهي نداشت. در واقع بسته به نوع راديكال هاي اكسيژن توليدي در فضاي پلاسما گروه هاي مختلفي مانند كربوكسيليك اسيد، هيدروكسيل، لاكتون و لاكتول بر رويسطح مواد پايه‌كربني ايجاد شده است كه اين گروه ها درجۀ اكسايش اين مواد را افزايش داده است.