كاربرد الگوريتم‌هاي رياضي پيشرفته در يكپارچه‌سازي فرآيند طراحي معماري

هدف اصلي پژوهش بررسي ظرفيت و كاربرد الگوريتم‌هاي پيشرفته رياضي در بازتعريف و يكپارچه‌سازي فرآيند طراحي معماري خلاق است. روشهاي نوين طراحي بيش از هر زمان ديگر بر اهميت پايداري، بهينه‌سازي چندهدفه، انرژي رايانشي، فرم‎يابي اقليمي، واقعيت مجازي، اينترنت اشياء و كاربرد ابرداده‎ها تاكيد دارند؛ الگويي كه بر اساس نظريه معماري سرآمد، براي تعريف معماري آينده ضروري است. بر اساس روش‌شناسي پژوهش، براي تحليل ميزان تاثير اين الگوريتم‌ها، نمونه‌اي با حجم پنجاه عضو انتخاب شده تا كارايي الگوريتم ژنتيك بررسي شود. بر اساس نتايج به دست آمده از طريق رگرسيون خطي و ضريب همبستگي اسپيرمن، ميزان كارايي الگوريتم ژنتيك به دليل رفتار كاملا پيش‌بيني‌ناپذير در مواجه با موضوعات مختلف از اعتبار كافي برخوردار نيست؛ اما مطابق با بررسي انجام گرفته در رگرسيون لجستيك، ميزان رضايت‌مندي از نتيجهِ كاربرد الگوريتم ژنتيك بسيار بالا معادل 76% ارزيابي شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه الگوريتم‌هاي پيشرفته رياضي مانند الگوريتم ژنتيك، توانايي اكتشاف و آفرينشگري خلاقانه در فرآيند طراحي معماري را تقويت مي‌كنند، هرچند ممكن است كه نتايج نهايي با خواسته‌هاي اوليه فاصله داشته باشد. از اين رو در طراحي معماري با كمك هوش مصنوعي قوي، يادگيري عميق ماشيني و در تركيب با الگوريتم‌هاي رياضي پيشرفته، نتايج مناسب‌تر و بهينه ارائه مي‌شود.