اثربخشي آموزش خوددلسوزي بر آشفتگي روانشناختي، تحمل ناكامي و احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان دختر تك سرپرست

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش خود دلسوزي بر آشفتگي روانشناختي، تحمل ناكامي و احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان دختر تك سرپرست بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش آموزان دختر تك سرپرست مقطع متوسطه مدرسه آفتاب آذرين شهر تهران در سال 99-1398 بود. از ميان جامعه آماري با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس و براساس نمره سه پرسشنامه‌ آشفتگي روانشناختي (كسلر و همكاران، 2003)، پرسشنامه عدم تحمل ناكامي (هارينگتون، 2005) و پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه (بري و همكاران، 2004) در پيش آزمون، 30 نفر كه داراي ملاك‌هاي ورود و خروج بودند، نمونه آماري را تشكيل دادند. اين 30 نفر به طور تصادفي در 2 گروه 15 نفره آزمايش و كنترل گزينش شدند كه گروه آزمايش، آموزش خود دلسوزي را دريافت كرد و گروه كنترل درماني دريافت نكرد. همچنين براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل كوواريانس چند متغيره همراه با اندازه گيري مكرراستفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه آموزش خود دلسوزي به طور معناداري منجر به كاهش آشفتگي روانشناختي، افزايش تحمل ناكامي و افزايش احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان دختر تك سرپرست مي شود.